'The substance' is dé filmsensatie van het najaar

Grotesker en plastischer dan The Substance kan je de wanstaltigheid van de misogyne schoonheidscultus niet uitdrukken. Dé sensatie van het najaar, met dank aan Demi Moore en Margaret Qualley.

Dat ze ooit een grote Hollywoodster was, maakt niet meer uit. Ze is oud. Te oud om nog een fitnessprogramma te presenteren, vindt studiobons Harvey, knapperig karikaturaal neergezet door Dennis Quaid. De razende Elizabeth injecteert zich met een gifgroene substantie die tot de geboorte leidt van een jongere versie van zichzelf: Sue. De angel: ze moeten onthouden dat ze een en dezelfde persoon zijn en om de zeven dagen van lichaam wisselen. Anders gebeuren er ongelukken.

Uiteraard is de deal faustiaans. Door zich te laten hyperseksualiseren wordt Sue in een recordtijd de ster van het moment. Die wil niet om de week terug naar dat afgedankte lichaam. Maar dat versnelt de aftakeling extreem.

Een onversaagde vertolking met veel naaktscènes, aandacht voor haar lichaam en leeftijd en een transformatie in een monsterlijke creatuur die haar tot urenlange make-upsessies verplichtten, plaatsen de weggedeemsterde Demi Moore weer in het brandpunt van de belangstelling. Margaret Qualley imponeert nauwelijks minder als de jonge versie.

Hoe The substance omschrijven? Stel dat Stanley Kubrick en David Cronenberg samen The picture of Dorian Gray van Oscar Wilde omzetten in een bodyhorrorfilm maar de regie overlaten aan een Franse feministe mét humor, razernij en oog voor het smakeloze.

Coralie Fargeat, die eerder al opviel met de snoepkleurige rape-revenge-film Revenge verbeeldt met veel humor, symboliek en grafisch geweld de waanzin en de wanstaltigheid van het geweld dat de krankzinnige schoonheidscultus vrouwen aandoet. Het wordt zo gortig, grotesk en ziek dat je niet kan schrikken wanneer toeschouwers lijkbleek of gifgroen weglopen of net kirren van de pret. Dé sensationele filmtrip van het najaar.

The substance is vanaf vandaag te zien in de filmzalen