Hugh Grant waant zich God(deloos) in 'Heretic'

Is Heretic een religieuze thriller voor meerwaardezoekers of is dat slechts duivelse schijn? Hugh Grant wacht het antwoord niet af en imponeert als ketterse kletskous die twee Mormoonse missionarissen de les spelt.

Twee jonge Mormonen kunnen hun geluk niet op. De zusters (Sophie Thatcher en Chloe East) zijn op pad om zieltjes winnen voor de Church of Jesus Christ of Latter-day Saints en eindelijk worden ze eens niet bot genegeerd of beschimpt maar gastvrij ontvangen. Het huis geurt naar bosbessentaart en de gastheer popelt om hen met kennis van zaken uit te horen over hun kerk en hun geloof.

Het is een glansrol voor Hugh Grant, wiens vertolkingen in Paddington 2 en de thrillerserie The undoing ook al aantoonden dat hij jaren te lang aan de rol van stuntelende maar grappige en charmante Engelsman vastgeklonken was. Zijn meneer Reed is een freak om van te smullen.

De schijnbaar zo vaderlijke, aardige man is eigenlijk een mansplainer buiten categorie met een joekel van een godscomplex. De missionarissen moeten een wel erg zware prijs betalen voor hun bekeringsdrift. Zo vlot raakten ze binnen, zo moeilijk weer buiten.

Wie op basis van de hype of de premisse een uitzonderlijke reli-thriller verwacht met theologische discussies op het scherp van de snee, zal van een kale reis thuiskomen. Heretic is heerlijk verontrustend en steekt vernuftig ineen als je een bedroevend zwakke wending in de finale door de vingers ziet. Maar de film prikkelt het intellect minder dan je zou willen.

Na de spannende opbouw met gepraat over God, Radiohead en Monopoly hellen regisseurs Scott Beck en Bryan Woods, het duo dat A quiet place bedacht, over naar een als een puzzel geconcipieerde horrorfilm die godsdienstcritici (onbedoeld?) demoniseert.

Bizar en ongerijmd genoeg om te checken, al was het maar om te genieten van Grant die zijn duivels ontbindt.

Heretic is vanaf vandaag te zien in de Brusselse filmzalen