Bij Aki Kaurismäki vallen de bladeren zacht en in stijl

De Fin Aki Kaurismäki kan iets wat er niet veel kunnen: kou, somberte en tegenslag filmen met zoveel humor, compassie, wodka en kleur dat je het er warm van krijgt. In Fallen leaves gooit hij er nog wat extra herfstromantiek tegenaan.

Aki Kaurismäki heeft hetzelfde (nep)probleem als Wes Anderson: hij wordt ervan verdacht altijd op hetzelfde te variëren. De favoriete Fin van de arthouseliefhebber wijkt zelden of nooit af van zijn nostalgische, minimalistische stijl. De rocker met een sombere kijk en een hart van goud houdt vast aan zijn kurkdroge, zwartgeblakerde humor. En zijn personages zijn bijna altijd te veel drinkende, eenzame verschoppelingen die de opeenstapeling van treurnis en tegenslagen geen excuus vinden om aan waardigheid en menselijkheid in te boeten.

Je zou kunnen argumenteren dat hij onder meer met Drifting clouds, The man without a past en Le Havre betere films heeft gemaakt dan Fallen leaves. Maar waarom zou je dat doen? Ook Fallen leaves is een melancholische streling voor het oog, hartverwarmender dan alle edities van Winterpret bij elkaar opgeteld. Grappig en romantisch op een onderkoelde manier.

Een kassierster die de bons kreeg omdat ze vervallen voedsel uitdeelde aan armen en een ontslagen arbeider merken na een toevallige ontmoeting in mistroostig Helsinki dat ze elkaar van de eenzaamheid zouden kunnen redden. Maar hij verliest haar nummer en zuipen is de niet beste manier om haar terug te vinden.

Onvermijdelijk vallen de blaren. Maar bij Kaurismäki vallen ze zacht en in stijl.

Fallen leaves loopt vanaf vandaag in de zalen