'Dreaming walls': een requiem voor het Chelsea Hotel

Amélie van Elmbt en Maya Duverdier dragen het poëtische Dreaming walls op aan iederéén die ooit in het befaamde Chelsea Hotel droomde. Onder hen Patti Smith, Bob Dylan en de beat poets.

In elk hotel wordt gedroomd. In slechts één hotel droomde William S. Burroughs Naked lunch bij elkaar, Andy Warhol de film Chelsea girl, Bob Dylan het romantische 'Sad-eyed lady of the Lowlands' en poète maudit Dylan Thomas Under milk wood. In het Chelsea Hotel in New York.

Ooit was het een toevluchtsoord en verzamelplaats voor kunstenaars, schrijvers, muzikanten, dichters en andere bohemiens. Voor grote namen zoals Leonard Cohen, Jackson Pollock, Janis Joplin, Patti Smith én voor hun wapenbroeders en zielenzusters met minstens even grootse dromen maar zoveel minder glorie. Maar die dagen zijn zo goed als voorbij. Verbouwingen die al tien jaar aanslepen moeten er een luxehotel van maken. Alleen de allerrijksten kunnen nog op Manhattan wonen en daar zitten niet veel kunstenaars tussen.

Amélie van Elmbt en Maya Duverdier filmden met veel gevoel en verstand de bewoners die zich niet liet wegpesten door de werken en plannen. Sommigen zijn gehecht aan de spirit, de filosofie en de verhalen die van het Chelsea Hotel een mythe hebben gemaakt. Schitterend idee om via hen een stukje geschiedenis op pellicule vast te leggen, nu het nog kan. Zo oordeelde ook executive producer Martin Scorsese.

Dreaming walls loopt vanaf morgen in de zalen en is van 10 tot 13/11 te zien op het Brussels Art Film Festival, www.baffestival.be