Le procès Goldman: prangend rechtbankdrama

Ineens blinkt de Franse cinema uit in prangende rechtbankdrama’s vol relevante vraagstukken. Na Saint-Omer en Gouden Palm Anatomie d’une chute slaat nu ook Le procès Goldman de kijker in de boeien.

Geen idee hoe Cédric Kahn, een Franse regisseur van degelijke maar zelden uitzonderlijke films, op het idee kwam om een proces uit 1976 te reconstrueren in een speelfilm. Maar het was een zoete inval. Le procès Goldman boeit van de eerste tot de laatste minuut en zadelt je met tal van verbazend actuele vragen of zorgen op.

In 1976 start het tweede proces van Pierre Goldman, zoon van twee joodse Polen met grote verdienste in het Franse verzet tegen de nazi-Duitsland. De welbespraakte, warmbloedige man is na een periode van gewapend, extreemlinks activisme, afgegleden tot ordinair banditisme. Hij bekent verschillende roofovervallen maar schreeuwt zijn onschuld uit wat de moord op twee apothekers betreft. Brusselaar Arieh Worthalter (Girl) blinkt uit in de hoofdrol.

De camera verlaat de rechtszaal zo goed als niet. Net als de juryleden ga je het als kijker moeten doen met wat er gezegd, geroepen of gefluisterd wordt in een rechtbank waar joelende links en geschandaliseerd rechts net niet op de vuist gaan.

Getuigen herkennen Goldman formeel als de moordenaar. Maar zowel de man zelf als zijn advocaten slagen erin om gerede twijfel te zaaien. Was hij geen ideale zondebok? Het is woord tegen woord, hard tegen onzacht, in een alarmerend festijn van retoriek. Kahn brengt het sec in beeld en maakt ook de sluwe keuze om alle zijdelings betrokkenen mee in het bad te nemen.

Los van de schuldvraag gaat het over racisme bij de politie, links extremisme, judaïsme, oorlogshelden, concentratiekampen en voort kankerend antisemitisme. Dramatisch goud.

In de bioscoop vanaf 4 oktober