'Nostalgia': Napels (weer)zien en sterven

Het misdaadverhaaltje in Nostalgia is zoals ananas op pizza: naast de kwestie. Maar wat is het fijn om via de film van Mario Martone rond te dolen in Sanità.

Na veertig jaar Libanon, Zuid-Afrika en Caïro is Felice voor het eerst terug is in het Napels van zijn jeugd en zijn oud geworden moeder. Er blijkt een reden te zijn waarom de geslaagde zakenman zo lang heeft gewacht. Niemand laat Napels zo lang links liggen en al zeker geen Napolitaans. Uiteraard heeft het met de onuitroeibare misdaadcultuur te maken, zo blijkt in de finale van de film.

Werkte de plot wel in de roman van Ermanno Rea? In de verfilming komt het vrij obligaat en zelfs een tikje ongeïnspireerd over. Het nut van de flashbacks is voor de zoveelste keer onduidelijk en er is net iets te veel aandacht voor een priester die nog macht ambieert.

Gelukkig is film meer dan een verhaal. De kracht van deze film is de onderdompeling in Sanità: een levendige, labyrintische volksbuurt in Napels waar geëngageerde priesters nog strijden tegen de invloed en de cultuur van kleine en grote criminelen. De wirwar van steegjes, gehuld in de motordampen van opgefokte brommertjes, de verloederde gebouwen, de plots opduikende kerkjes en het niet opgehaalde afval: het wordt prachtig in beeld gebracht. Je voelt dat de Napolitaanse film- en operaregisseur Mario Martone op vertrouwd terrein is.

Hoofdrolspeler Pierfrancesco Favino speelt met véél gevoel de perfecte gids. Want het is zijn buurt en tegelijkertijd niet meer en dat steekt. Niets is nog hetzelfde en alles is onveranderd. Uiteraard slaan nostalgie en melancholie hevig toe waardoor Felice moet opletten dat het zijn zwanenzang niet wordt.

Nostalgia loopt vanaf vandaag in de zalen