'Tout le monde aime Jeanne': levensvreugde in een terneerdrukkende tijd

Net als Jeanne toe aan een opkikker in deze tijden van oorlog, energiecrisis, pandemie en onafgewende klimaatramp? Céline Devaux probeert je moed in te blazen met haar originele, geestige debuutfilm Tout le monde aime Jeanne.

Iedereen hield van Jeanne. De toekomst lachte haar toe. Het kon niet mislopen. Succes en glorie zouden haar deel zijn. Het liep anders. Na een mislukt ecologisch project kampt ze met schulden. Er zit niets anders op dan naar Lissabon te reizen om het appartement te verkopen van haar moeder. Zelfs dood weegt die op haar gemoed. In Portugal loopt ze een schoolgenoot van vroeger tegen het lijf. Die is even kleurrijk, zelfverzekerd en zorgeloos als zij grijs, bang en moedeloos.

De vele volstrekt ongeïnspireerde romantische komedies doen je aarzelen om Tout le monde aime Jeanne als een romantische komedie te bestempelen. Dit is andere koek. Céline Devaux tracht in haar eerste langspeelfilm op een luchtige manier iets te vertellen over het terugvinden van levensvreugde in een terneerdrukkende tijd.

Opvallend zijn de stukjes animatie die ze zelf maakte en insprak. Zo is er een soort van langharig spookje dat met sarcasme verwoordt wat Jeanne werkelijk denkt, vreest en voelt, maar verbergt voor de zoveel vrolijkere buitenwereld.

Het geeft de film karakter. Maar je kan het na verloop van tijd ook wat vermoeiend, geforceerd of redundant vinden. Vooral omdat hoofdrolspelers Blanche Gardin en Laurent Lafitte in hun sas zijn en veel aandoenlijker of grappiger dan het geanimeerde figuurtje.

Tout le monde aime Jeanne loopt vanaf vandaag in de zalen