De bioscopen hernemen de driekleuren-trilogie van Krzysztof Kieslowski. Uitstekend nieuws voor wie de hype dertig jaar geleden miste én voor wie er wel bij was en de magie wil herbeleven.
© DR-MK2
| Rouge werd in het verleden genomineerd voor drie oscars.
Review
Trois Couleurs: Bleu, Blanc, Binoche
Krzysztof Kieslowski zoekt het net als Tom Cruise in hogere sferen … maar bepaald niet op dezelfde manier. In Mission: Impossible - Dead reckoning part one katapulteert Cruise zichzelf met een motor de lucht in. Kieslowski probeerde het wereldse te overstijgen in oogstrelende, oorstrelende, hypersensitieve films.
Zelf was de Pool zwaar teleurgesteld dat hem dat zo zelden lukte. Maar filmliefhebbers dachten daar dertig jaar geleden héél anders over. Zalen stroomden vol voor zijn driekleuren-trilogie: Bleu (1993), Blanc (1994) en Rouge (1994).
De titels verwijzen naar de kleuren van de Franse vlag en de idealen van de Franse Revolutie. Bleu staat voor vrijheid, Blanc voor gelijkheid en Rouge voor broederschap. Maar verkijk je niet op het Frans sausje. Het ging Kieslowski niet om Frankrijk maar om de mens in al zijn complexiteit en mystiek.
Het waren prachtvoorbeelden van zintuigelijke cinema en dat zijn het nog steeds
In het met de Gouden Leeuw bekroonde, een tikje bombastische Bleu begint een jonge vrouw een volledig nieuw leven nadat ze man en dochter verloor in een verkeersongeval. Met haar sensationeel fijngevoelige vertolking veroverde de nog jonge Juliette Binoche destijds véél harten.
In de zwarte komedie Blanc keert een impotente kapper na het kapseizen van zijn huwelijk met een Parisienne (Julie Delpy) terug naar Polen.
En in het voor drie Oscars genomineerde Rouge zwenkt het leven van een model en studente (Irène Jacob) na een toevallige ontmoeting met een misantropische oud-rechter.
Het waren prachtvoorbeelden van zintuigelijke cinema en dat zijn het nog steeds.
Lees meer over: Film , review , driekleurentrilogie , Juliette Binoche , Krzysztof Kieslowski
