Max Colombie van Oscar and the Wolf: 'Ik heb beseft dat ik geen city boy ben'

“Watch me, I'm reborn,” zingt Max Colombie op de nieuwe, intieme plaat van Oscar and the Wolf. De excentrieke popartiest ruilde Brussel in voor een kasteel op het platteland, de ideale plek om zijn romantische droomwereld tussen schoonheid en vergankelijkheid uit te bouwen. “Hier houd ik de werkelijkheid op een afstand.”

"Zodra iets te perfect is, word ik er triestig van,” zegt Max Colombie terwijl we naar de blaadjes in zijn azuurblauwe zwembad turen. Op deze herfstige Allerheiligen slaat de vergankelijkheid waar de zanger en modeaficionado in zwelgt ons extra hard in het gezicht. De plek waar we ons bevinden, maakt dat gevoel nog tastbaarder: een in vaalroze gedoopt landhuis in Italiaanse neorenaissance­stijl uit 1841, gelegen in Kortenberg, een stuk glooiende landelijkheid tussen Brussel en Leuven.

Colombie tikte het drie jaar geleden op de kop. De ideale biotoop voor de volbloed­ romanticus die hij is, met bemoste standbeelden, laaghangende coniferen en een verwilderd, zestien hectare groot domein. “Binnenkort komen er schapen,” wijst hij naar de heuvel achter het zwembad, terwijl we in zijn door afbladderende fresco's omzoomde salon plaatsnemen tussen twee flikkerende nephaardvuren. “Met de grasmachine was dat niet te doen.”

Je bouwt hier aan je droomwereld.
Max Colombie: Ik zou in een moderne loft kunnen wonen, wat ik in Brussel ook heb gedaan, maar ik leef graag in iets filmisch. The dreamers, Only lovers left alive... Of zelfs Bridgerton en Downton Abbey. (Lacht) Dat soort settings inspireert mij. Ik vind het fantastisch dat ik dit heb kunnen kopen. Er waren bankiers en kunstverzamelaars die flink hoger boden, maar de vorige eigenaars wilden het pand graag verkopen aan een kunstenaar. Ik woon hier wel pas sinds vorige zomer. Er was veel werk aan, maar ik was vooral nog niet klaar om de stad achter te laten. Ik dacht altijd dat ik een city boy was, maar nu ben ik er wel van overtuigd dat naar hier verhuizen een goede zet is geweest. Ik vond het te druk in Brussel. De toeterende auto's, de mensen, het drama, de snelheid, de sociale verplichtingen... Wanneer ik thuiskwam na een tournee, vond ik er nooit rust. Ik kreeg er het chronischestresssyndroom van.

Is dit dan niet héél eenzaam?
Colombie: Ik kan niet alleen zijn, dat klopt. Maar mijn beste vriendin woont hiernaast, in het bijhuis, samen met een oude studiegenoot van mij. Dat scheelt. (Lacht)

Ik zou denken dat iemand als jij de impulsen van een stad juist nodig heeft.
Colombie: Dat voedde mij natuurlijk wel, maar ik ben ook graag in de natuur. Mijn nieuwe plaat is romantischer, minder hard, net doordat ik de stad zo heftig vond. Ik hou van dorpen. Ze geven je hier voorrang terwijl je geen voorrang hebt. (Lacht) In de Delhaize kent iedereen iedereen, bij de bakker slaan de mensen een praatje. In Brussel ben je heel anoniem. Dat vond ik ook wel tof, you could be anyone you wanted to be.

Is dat als niet-hetero geen voordeel?
Colombie: Nee. Brussel is hard voor mijn gemeenschap. Veel harder dan bijvoorbeeld Berlijn of LA. Dat is ook een van de redenen waarom ik er ben weggegaan. Ik kon er met mijn vriend niet hand in hand door mijn eigen straat wandelen zonder problemen. We moesten altijd denken: nu handen loslaten. Naar de bakker ging ik in training, ik gedroeg me ook supermannelijk. Ik wilde daar niet tegen blijven vechten. Ik was ook bang. Ik kreeg scheldwoorden naar mijn kop geslingerd, werd in het gezicht gespuwd. Ik begon mensenschuw te worden. Eigenlijk voelde ik mij weggepest. Hier heb ik dat niet. Mensen zijn hier progressiever dan in Brussel. Hier houd ik de werkelijkheid op een afstand. Daarom doe ik ook wat ik doe, ik creëer een beschermingsveld waarin zich het sprookje ontvouwt waarin ik graag leef, en waarin ik niet geraakt kan worden.

Maar als popmuzikant kruip je wel onvermijdelijk in de spotlights.
Colombie: Ja, op dat podium ben ik natuurlijk heel exposed. Ik krijg ook veel meer haters op mijn dak. Maar dat deert me niet. “Don't pay any attention to what they write about you, just measure it in inches,” zei Andy Warhol. Vroeger raakten die mensen mij persoonlijk, nu denk ik: als ze hun gal spuwen omdat ik excentriek ben, ben ik goed bezig. Zoals Cardi B ook zegt, stuwen die haters mij net vooruit.

“I'm a nightlife superstar,” zing je op je nieuwe plaat. Op het podium transformeer je in een diva.
Colombie: Dat is mijn character. Ik moet larger than life zijn om op die podia te kunnen klimmen, anders voelt het alsof ik het niet waard ben om daar te gaan staan. Dat is een soort van methodacting. (Lacht) Met een personage dat ik wel zelf heb gecreëerd. En ik ben ook echt die persoon als ik er helemaal in zit.

Je treedt op in de AB, wat voor jou een relatief kleine ruimte is. Lukt het daar ook om in dat personage te kruipen?
Colombie: De AB is altijd angstaanjagend omdat de mensen zo dichtbij zitten. Ze kunnen mijn défauts zien. Ik voel mij naakt in die zaal. Het podium is clean, het geluid is clean. Ik kan mij nergens achter verbergen. De show zal dan ook iets meer indie zijn, en minder pop.

Die pop heb je sowieso teruggeschroefd op The shimmer, de beats van je vorige plaat lijken goeddeels verdampt.
Colombie: Dat is organisch gegroeid, zonder nadenken. Deze plaat heb ik gemaakt omdat ik ze wilde maken. Ik voelde geen druk, ik wilde niets bewijzen. De muziek voelde opnieuw als een hobby, de opnames waren heel ontspannen. Ik vertel mijn verhaal, ik vind het een echte auteursplaat. Maar ze is wel pop. Ik heb mij laten inspireren door de vocals van Ariana Grande. Er zitten veel ad libs in, waardoor het wat grotesk wordt. Maar dan met mijn indiekit eronder.

In 'Transfixions' knoop je zelfs weer aan met de folky artiest die je tien jaar geleden was.
Colombie: Dat is ook een onuitgebracht nummer uit die periode dat we opnieuw hebben opgenomen, met nieuwe tools. Ik heb onlangs nog eens naar Bon Iver geluisterd, waar ik mij toen zo aan spiegelde. Ik vond het niet slecht, maar ik voelde er niets meer bij. Ik ben die jongen niet meer.

Hoe verbind je de twintigjarige Max van toen met de dertiger van nu?
Colombie: Ik kijk wel nog op dezelfde manier naar de wereld, denk ik, maar ik weet beter wat ik wil en vooral niet wil. Dat had ik vroeger niet. Vroeger wilde ik alles, maar ik liet mij leven.

Je hebt schilderkunst gestudeerd in Gent. Heeft dat jouw blik gevormd?
Colombie: Vooral de mensen die ik toen heb ontmoet. Ik voelde mij voor het eerst ergens thuis. Dat deed mij de goesting krijgen om mezelf te tonen, iets in de wereld te sturen dat van mij was. Schilderen zelf vond ik een lastig medium, zeker voor mensen die niet graag opkuisen. (Lacht) Anderen zeggen vaak, je schildert niet meer, maar dit hier (wijst naar de ruimte waarin we zitten) is al een kunstwerk op zich. Hoe ik het hier inricht en overal een werkje van maak, dat is ook schilderen.

De Italiaanse barokschilder Caravaggio ligt hier in boekvorm op de salontafel. Welke schilders zijn voor jou belangrijk geweest?
Colombie: Ik hield vooral van schilderijen die eenzaamheid uitdrukken. Zoals Hockney, met zijn verbloemde werkelijkheid. Of Hopper soms. Caravaggio dus ook, en alle Vlaamse meesters, maar dan vooral toch Joachim Patinir. Hij had zo'n azuurblauw dat hij voor zijn zeeën en luchten gebruikte, heel melancholisch.

Dezelfde melancholie zit ook in de Zuid-Franse Rivièra-sfeer van de film Call me by your name, waar je met suave eigthiespopnummers als 'Oliver' naar verwijst.
Colombie: Elke keer als ik op zulke plekken kom, denk ik: hier is alweer een leven aan mij voorbijgegaan. Dan fantaseer hoe ik daar had kunnen leven, schrijf ik verhalen met de personages die ik daarin zie rondlopen, en ben ik daar nostalgisch over. (Lacht) Call me by your name was ook belangrijk om een andere reden: toen ik die film vier jaar geleden voor het eerst zag, leek dat een remake van mijn leven als zeventienjarige. Ik kon het niet geloven! Ik voelde de pijn weer van die eerste verliefdheid die ik toen meemaakte. Ik sliep er weken niet van, maar die film heeft me wel door het onverwerkte rouwproces van toen gehaald.

Vandaar dat zinnetje in 'Livestream': “I'm your forever seventeen.”
Colombie: Je bent de eerste die dat ontdekt! (Lacht) Die verliefdheid was heel krachtig. Ze heeft mij alles gegeven om muziek te maken. Dat was het schoonste wat mij ooit overkomen is, maar ook het pijnlijkste. Dat is weer die vergankelijkheid. Ik kan zo triestig zijn van iemand die ik heel knap vind, omdat ik weet dat die er binnen een paar jaar niet meer zo gaat uitzien. Ik zou geen seconde twijfelen om een pil te nemen die mij de eeuwige jeugd belooft.

Je plaat heet The shimmer. Naar de twinkeling die die eeuwigheid belooft, veronderstel ik.
Colombie: Dat zijn de fonkelingen die het leven mooier maken. Zoals die twee vuurtjes hier. Ik heb ook gewoon iets met water, kabbelend water dan vooral. Ik heb het zwembad speciaal laten aanleggen met een rimpeling erin, zodat de zon er harder in schittert. (Zet een kroon van koralen en schelpen uit Bali op) Ik zeg altijd dat ik een zeemeerman wil zijn. (Lacht) Die gewichtloosheid in water doet iets met mij. Dat is ook die cocon. Als je in the shimmer vertoeft, zit je in die magie. Maar het is een plek die ik op afstand houd, als een soort Eden, omdat ze te mooi is.

OSCAR AND THE WOLF
12/11, 19.00, Ancienne Belgique, www.abconcerts.be