Stromae in Paleis 12: verbluffend woord- en schouwspel

Tijdens zijn eerste van acht uitverkochte passages in Paleis 12 bracht Stromae alle twaalf nummers van zijn jongste album Multitude. Geflankeerd door oude hits en futuristische animaties verleidde hij tussen serieuze thema’s en silly dances ook zonder echte verrassingen een enthousiast thuispubliek. Je kwam ogen en oren te kort op planeet Stromae.

In vergelijking met de prereleaseshow van een dik jaar geleden kregen de Brusselaars dit keer de langere set waarmee Paul Van Haver alias Stromae eerder al tal van festivals en Noord-Amerikaanse arena’s in vervoering bracht. Dat betekende vijf tracks meer uit het vorig jaar verschenen Multitude en met ‘Te quiero’ en ‘Ta fête’ nog twee extra oudjes om de zaal in de stemming te brengen.

Echte verrassingen bleven uit, maar dat neemt niet weg dat de wereldster ook in zijn thuisstad overtuigde met een eigentijds muzikaal en visueel schouwspel, dat live meer en meer een een winnende combinatie vormt met zijn andere dada, uitgekiend en branievol woordspel. De zanger was ook zichtbaar aangedaan door de lange staande ovatie na ‘L’enfer’, de veelbesproken track die hij lanceerde in het TF1-nieuws en waarmee hij zijn depressie (en mentale problemen in het algemeen) bespreekbaar maakte.

Toen zat zijn anderhalf uur durende show er alweer bijna op, maar dat had je amper door. Het ging allemaal zo snel omdat je ogen en oren te kort kwam om alles te volgen. Het begon met een korte animatiefilm die het publiek moest doen wennen aan planeet Stromae. Samen met wat robotica werd ook de avatar van de zanger geïntroduceerd die tijdens de set meermaals zou weerkeren, om dansmoves te illustreren, of teksten, die als vanouds het hele palet bestreken tussen droef en blij, en melancholisch en sarcastisch.

Manchethemd en twee dotjes
De echte Stromae kwam met twee dotjes in zijn haar, elegante pastelkleurige broek en manchethemd, en hij legde in opener ‘Invaincu’ meteen de vinger op een zere plek: "Tant que j’suis en vie j’suis invaincu."

De vier muzikanten, elk achter een witte futuristische desk op hun eiland, combineerden net als de roadies hetzelfde model van manchethemd met zwarte petjes. Stilering ging hand in hand met een enscenering waarin niets aan het toeval was overgelaten. Of Stromae’s vier muzikale boordcommandanten nu gitaar, keyboard, bas of percussie speelden, je zag het pas echt goed wanneer ze tijdens de groepsvoorstelling hun commandopost mochten verlaten om even te soleren, en natuurlijk ook tijdens de afsluitende bis, het acapella ‘Mon amour’, dat de zaal die even daarvoor nog in vuur en vlam stond bij ‘Alors on danse’ helemaal stil kreeg.

Hoe gestileerd het allemaal was, viel op in die tussenmomenten, wanneer de zanger even uit zijn rol stapte. Bijvoorbeeld om een iets vrolijker vestje aan te trekken dat hij net aangereikt had gekregen van de kwispelende en twerkende robothond Spot. "Waarschijnlijk weten jullie allemaal welk nummer er nu volgt," klonk het breed glimlachend voor hij ‘Papaoutai’ inzette . Het nummer kreeg van de weeromslag een extra fleurig middenstuk aangemeten.

Straf en grappig ook hoe hij daarvoor, niet zonder kwinkslag, een eerste keer de hele zaal had laten meezingen op ‘La solassitude’, dat laconiek de sleur van een vaste relatie op de korrel neemt: "Le célibat me fait souffrir de solitude / La vie de couple me fait souffrir de lassitude."

Belgitude
Geen ‘Moules frites’ op de setlist, maar dat betekent niet dat de Multitude-show, die als vanouds pendelde tussen melancholie en euforie, het met minder belgitude moest stellen. Zo’n 3D-animatie is natuurlijk niet meer of minder dan de 2.0-versie van een stripverhaal. De geüniformeerde militie uit ‘Fils de joie’ paradeerde niet met vuurwapens, maar met paraplu’s. Als Stromae speechende dictators (en kuddegedrag) persifleert, doet hij dat met een geut Magritte.

Ook in het na elkaar gespeelde en aan Brel schatplichtige liedjespaar ‘Mauvaise journée’/‘Bonne journée’ doken de paraplu’s opnieuw op. Om de deprimerende sfeer van een regenachtige dag te tekenen waarin hij lethargisch zijn fauteuil niet uitkomt, of om de zwierige triomfantelijkheid van een goed humeur gestalte te geven. Het licht in Paleis 12 ging uit na de woorden: "Compatriotes, landgenoten, hartelijk bedankt, merci!"

Ingenieuze melange
Maar uitwuiven deed hij zijn publiek niet voor hij iedereen van de productie uitvoerig bedankt had. Met ‘Déclaration’ waren een week na de Internationale Vrouwendag alle aanwezige vrouwen al een hart onder de riem gestoken. Zijn eigen echtgenote kreeg met ‘C’est que du bonheur’ (over de geneugten van het vaderschap) nog extra lauweren toegeworpen.

Finaal is vooral de ingenieuze mix van woord- en schouwspel blijven hangen. In ‘Quand c’est?’ werd de ‘cancer’ van de ouders van de zanger verwerkt in een prachtig licht- en lijnenspel dat ook visueel troost bood. Daarnaast was het gewoon heerlijk verdwalen in de Escher-achtige patronen met opeengestapelde kubussen, die voortdurend van vorm wisselden en op schermen met grijparmen een rad voor je ogen draaiden terwijl op het podium de ultieme stoelendans van elektronica en chanson voorbij rolde, terwijl tussendoor sporadisch de heupen losgeschud konden worden op Afrikaanse ritmes, Braziliaanse bailefunk en Colombiaanse cumbia.

Bij de buiging van de frontman en zijn vier secondanten bleek hoe we letterlijk en figuurlijk te doen hadden met un grand monsieur.

Gezien op woensdag 15 maart in Paleis 12. Stromae concerteert ook nog in Paleis 12 op 16 en 17 maart, 1, 2 en 3 juni en 8 en 9 december. Al deze concerten zijn uitverkocht. Voor zijn passage op de openingsdag van Rock Werchter op 29 juni zijn wel nog tickets beschikbaar.