Laptopia: Ikea Anderlecht

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week stapt hij binnen bij de Ikea in Anderlecht.

WOENSDAG, 18 NOVEMBER, 14.30 UUR

‘Vålkommen’ staat er in een buitenmaats Verdana-font onderaan de roltrap. Enigszins overbodig natuurlijk, want in vrijstaat Ikea – de twintigste gemeente van het Brussels gewest – voel ik me altijd welkom. Als ik er weer eens even aan twijfel of de perfecte wereld wel bestaat – bijvoorbeeld na een terreuraanslag in Parijs of de afgelasting van de voetbalinterland België-Spanje (je bent bedankt, Salah Abdeslam!) – dan kan het deugd doen me even terug te trekken in de ideale wereld van dit woon- en wellnesscenter.

De Scandinavische cocoon is gesneden koek voor deze rubriek, want iedereen weet dat Thomas Morus zich voor zijn bestseller Utopia eigenlijk inspireerde op het Zweedse eiland Ikea. Dat heeft Opbergen als hoofdstad, en zoveel liefde en samenhorigheid op overschot, dat zelfs meubels en gebruiksvoorwerpen er een naam krijgen. Op Ikea zien ouders hun boekenkast Billy even graag als hun dochtertje Pipi, ongeacht wie de meeste vijzen mankeert.

In navolging van het oorspronkelijke eiland zijn de wereldwijde replica’s van Ikea warme toevluchtsoorden, uitnodigend tot een prefabpolonaise van start tot finish. Van het verdeelbakje met die kleine gratis potloodjes tot het bekende restaurant met Zweeds-Belgische specialiteiten.

Ik zet me met mijn laptop op een comfortabele stoel van 149 euro. Die heet Rådviken – opnieuw met dat bolletje op de a dat wij associëren met het aanstellerigere geschrift van pubermeisjes, maar dat de Zweden moeiteloos tolereren. Voor me ligt een Sinnerlig tapijt waarop een Stockholm salontafel staat. Van een salontafel met zo’n naam verwachtte ik misschien net ietsje meer, maar de progressieve designers van Ikea kennen natuurlijk geen privileges toe aan een meubelstuk dat toevallig op een ronkende naam kan bogen.

Mijn tijdelijke woonkamer lijkt wat op een filmset, maar de uitgeruste keuken, het terrarium, de fotokaders, en het energiezuinige Uppleva tv-toestel zijn wel degelijk allemaal echt. Ik laat allerlei andere bezoekers in het grootste vertrouwen in- en uit lopen, en desgewenst zelfs mijn Landskrona canapé uittesten, die net als de andere canapés in promotie is. Ze schuiven er niet zo onbeschaamd in onderuit als ze thuis zouden doen, maar het scheelt toch niet veel. Het gedeelde thuisgevoel in de bemeubelde biosfeer is compleet.

Wanneer ik zie dat de kaarsen op de eettafel dezelfde kleur hebben als het motief op de sierkussens in de zetel, realiseer ik me dat wie de kritiek van designersnobs wil vermijden, best meteen zijn hele interieur bij Ikea aankoopt. Dan valt je zogenaamd gebrek aan persoonlijke smaak vast minder op dan wanneer je je tot een paar meubelen beperkt.

Wat me ook doet twijfelen zijn de labyrintische doorsteekjes in het uitgestippelde wandelparcours. Ik weet dat je op Ikea kan voortgaan zoals op een gps, en dat je dus niet moet denken dat je het beter weet. Maar de doorsteekjes kunnen je ook terugbrengen naar een afdeling uit het begin van je bezoek, waardoor je het idee krijgt dat je een frustrerend ganzenbordspel aan het spelen bent: “U neemt het ervan in de slaapkamerafdeling, sla één beurt over.” Of: “Uw Zweedse balletjes lijken nergens naar, neem de doorsteek naar de afdeling keukengerei.” Of: “Uw kind Niels Holgersson blijkt allergisch aan het ballenbad. Ga recht naar de kinderopvang. Ga niet langs start. U ontvangt geen gratis potloodjes.”

En dan zie ik plots nog iets ontluisterends. Een poetsvrouw is bezig de miljoenen schappen en schuiven in de winkel af te stoffen. Nooit bij stilgestaan dat zulks ook in een Ikea moest gebeuren. En de boeken op die schappen zijn altijd weer van dezelfde schrijvers. En een schilderij van de beroemde Zweed Gustav Klimt blijkt een reproductie te zijn. En het plafond van Ikea is van koud beton en staalplaat. Misschien is dit toch een filmset? Bijvoorbeeld die van The Truman Show? De betweterigheid en handigheidjes van de Zweden beginnen me nu ineens op de zenuwen te werken. Een mens kan maar een bepaalde dosis vooruitgang in één keer verdragen. Wanneer ik de mensen op de koude parking veel te grote dozen in een veel te kleine auto zie proppen, ben ik weer helemaal klaar voor rauwe realiteit buiten.

Wat er nog kan verbeteren aan Ikea? Ik zou het assortiment Zweedse topwijnen verruimen, de Zlatan-tuinlaarzen uit de handel nemen, en de Agneta Faltskög-koelkasten ook in bruine uitvoering aanbieden.

De hele reeks nalezen?
www.brusselnieuws.be/laptopia