Laptopia: Onthaal UZ-VUB

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week houdt hij halt aan het onthaal van het UZ-VUB in Jette.

DINSDAG 10 NOVEMBER, 13.40 UUR

Hoog op onze eigen gasthuisberg torent het grootste ziekenhuis van Brussel boven de stad uit. Veilig aan de rand van de bewoonde wereld. Een beetje zoals de kerkhoven vroeger. Onbevoegden moeten hier niet zijn, waardoor de kans op besmetting of een onaangename confrontatie met ziekte en dood tot een minimum beperkt blijft.

In het geval van het UZ was het wellicht juist wel de bedoeling om goed bereikbaar te zijn voor stad en hinterland, maar aan die bereikbaarheid moet nog worden gewerkt. Op de Dikke Beuklaan worden op dit eigenste moment de sporen van de nieuwe tramverbinding gelegd. Hopelijk resulteert dat in het einde van de calvarietocht die zieken en mindervaliden tot op de dag van vandaag moeten afleggen in het rammelende dodenschip dat bus 14 heet en een aanfluiting is van de mensenrechten.

De wachters aan de poort, in kamerjas en op pantoffels, staren rokend voor zich uit. Een van hen duwt met de ene hand de kapstok van haar baxter voort, en trekt met de andere aan de sigaret. Binnenin het geteisterde lichaam maken de schadelijke en geneeskrachtige stoffen dan zelf wel uit wie wint. Zonder de uitslag af te wachten laat ik me opzuigen door de enorme draaideur die het geluid van een ufo voortbrengt en me ook daadwerkelijk meevoert naar een andere wereld. Eén waarin wit neonlicht, plexiglas en triplexhout de hoofdelementen zijn. Waar affiches vragen of je al eens hebt nagedacht over orgaantransplantatie, en waar de ongereptheid van kamerplanten en orchideeën iets leugenachtigs krijgt.

Het heeft iets onfatsoenlijks om zonder reden een ziekenhuis binnen te lopen. Alsof je komt genieten van het feit dat jij nergens last van hebt. Want dat doe je onvermijdelijk: aan mijn lijf of dat van mijn naasten geen miserie.

Het heeft ook iets indiscreets om mensen in de intimiteit van hun pyjama tegemoet te lopen. Ik zit nog maar net in een fauteuil aan het onthaal als zowat de beste Belgische voetballer allertijden komt binnenlopen. Gelukkig ziet hij er goed uit. Als hij hier al niet als bezoeker komt, dan waarschijnlijk voor een check-up.
Andere mensen zien er helaas wél heel ongezond uit. De kleur en de kwaliteit van hun huid verraadt dat de positieve omslag in hun gezondheidstoestand er wellicht niet meer zal komen. Veel bedrukte of gespannen gezichten aan het onthaal. Slecht geschoren en met onheilspellende levervlekjes. De te warme jas op schoot en de voeten constant wiebelend. Mondmaskers en braces liegen er niet om. Wandelstokken zijn hier geen flukse accessoires. Een oude vrouw krijgt haar eigen man niet meer rechtgetrokken van zijn zitplaats.

Andere mensen zoeken hun weg op schermen van automaten, lopen rond met formulieren die misschien soelaas kunnen brengen, tikken op een oude gsm naar het thuisfront in dat ze weer kunnen worden opgehaald. Een enkele grapjas rijdt iets te hard met een van de rolstoelen die je met een muntje van twee euro uit de rij kan halen, zoals de winkelkarretjes in de supermarkt. Het ene moment ben je een kind dat in zo’n winkelkarretje wordt voortgeduwd door zijn moeder, het volgende een oude man in een rolstoel die wordt voortgeduwd door zijn dochter.

Een shoppingcentrum is het voorgeborchte van het hospitaal nochtans allerminst. Alleen een bank, een apotheek en een krantenwinkel herinneren aan de buitenwereld. Vertier is wellicht geen prioriteit als er straks nog een scan of bestraling volgt.

Aan routebeschrijvingen naar de afdeling van jouw kwaal in ieder geval geen gebrek. Ze wijzen de weg, maar zeggen niet hoe het daarna zal lopen. Zoals de alarmerend rode digitale klok wel zegt hoe laat het is, maar niet hoeveel tijd je daarna nog rest.

Wat er aan het UZ nog kan verbeteren is de gezondheid van zijn bewoners. Hopelijk zijn ze tegen de kerst van die berg af.