Le trajet de Trachet (2): Stroomopwaarts door Grimbergen

De naam van de gemeente Grimbergen is ondertussen wereldberoemd. Vooral in Frankrijk waar verbazend veel cafés het gelijknamige bier pression serveren, van het vat. Maar dat alles maakt van het dorp Grimbergen nog geen toeristische attractie.

We nemen bus 232 van De Lijn aan metrostation Bockstael. De 230 en 231 rijden ook naar Grimbergen, maar er zijn nog voor een hele tijd werkzaamheden aan de Brusselsesteenweg, waardoor de bussen nu een omweg nemen. Deze 232 gaat net waar ik wil. We stappen af aan de halte Kerkhof in de Poddegemstraat. Naast café In de Veldkant slaan we de Tommenmolenstraat in, stappen over een brugje van de Maalbeek, waarvan de naam de rijkdom van Grimbergen verraadt: zijn molens. Links, net voor de ingang van een kasteel, vertrekt een wandelweg. Die volgt ongeveer de loop van de beek, stroomopwaarts.

We komen door natte bossen tot aan de Tommenmolen. Dit is een geliefde plek voor Grimbergenaren. Op het erf staan de tafels onder parasols tussen de watermolen en het café, waar de volledige collectie trappisten te krijgen is (en uiteraard ook Grimbergen), er is ook een menukaart. De zaak noemt zichzelf een museumcafé, want de molens horen tot het MOT, het Museum voor Oudere Technieken, dat we verder nog zullen ontmoeten. Op het erf staat ook een rosmolen, een ronddraaiende mechaniek die vroeger door een paard – ros - werd aangedreven om allerhande landbouwtoestellen mee aan te drijven.

Langs de schuur met strooien dak gaat een paadje verder langs de rechteroever van de beek - links als je stroomopwaarts kijkt. We zien een ingang voor een natuurwandeling in de Maalbeekvallei, oude gronden van de abdij, plassen en vijvers, waar uiteraard in deze zomer allerlei dieren rondwriemelen en zomerplanten bloeien. De paden zijn bewegwijzerd en er zijn panelen met uitleg. Verderop doemt er tussen de bomen een oud gebouw op langs het water. Het blijkt het vredegerecht van Grimbergen, ondergebracht in een zeer oud pand, de Charleroihoeve. In de voormalige stallingen huist nu de gemeentelijke bibliotheek.

We moeten hier even over een bruggetje op de Lierbaan om aan de andere oever van de beek het wandelpad opnieuw te volgen. Nu komen we aan de Liermolen. Nog zo’n oude watermolen met een cafeetje. Eenvoudiger, dit. Er staan ook tafeltjes op het erf en de bijgebouwen huizen tentoonstellingen van het MOT. Op geregelde tijdstippen wordt hier nog gemalen voor bezoekers en amateurs.

Verder lopend langs het pad - dat hier Kloosterdam heet - en de beek zien we nog grote vijvers. Opmerkelijk: dit is dezelfde beek die hogerop ook door de Nationale Plantentuin stroomt. Dra bereiken we de drukke Wolvertemsesteenweg. Oversteken doen we best aan het kruispunt, waar we het CBD - central business district, zoals de Amerikanen zeggen - van Grimbergen binnenstappen. Het dorp wordt gedomineerd door de abdij.

Kerkwerk

De Abdijstraat loopt omhoog langs de beroemde volkssterrenwacht Mira, waar Frank Deboosere de mosterd haalde. Vlak ernaast het Fenikshof, een eetfabriek die zich vestigde binnen de abdijmuren. Aan de overkant een drankengroothandel. Dat brengt ons weer bij bier. Men associeert Grimbergen met een biermerk, maar in tegenstelling tot de Trappisten zijn de Norbertijnen, die de abdij bevolken, geen mensen die met de handen horen te werken. Hun werk is pastoor zijn, kerkwerk. Het fameuze bier is hier nooit gebrouwen, maar de naam wordt gebruikt door een grote

brouwgroep die het bier maakt in Alken in Limburg (en in Frankrijk?). Dezelfde scenario’s gelden voor Leffe, Postel en Tongerlo: allemaal Norbertijnse stichtingen die niet brouwen. Op het dorpsplein zien we de hoofdingang van de abdij met boven de deur de feniks, het symbool dat ook op het bieretiket staat. De hoge abdijkerk is het waard om even binnen te lopen. Een deftig barok bouwsel. Haaks op het dorpsplein begint de schaduwrijke Prinsenstraat. We moeten helemaal naar het einde van het Prinsenbos, dat we even rechts laten liggen. Daar draaien we rechts het Guldendal in en gaan het park binnen via de bevlagde poort. De oude kasteelhoeve hier is nu het hoofdgebouw van het MOT. Er is een vaste tentoonstelling met een afdeling wastechnieken, smeden en houtbewerking. Best een bezoekje waard. Nu en dan zijn er animaties voor jong en oud.

Verder in het park zien we de ruïnes van het Prinsenkasteel, ooit de zetel van de heren van Grimbergen van wie er één ooit de titel Prins droeg. Het kasteel werd in brand gestoken door de wegtrekkende Duitsers in 1944 en staat er nu nog altijd vervallen bij.
Het Prinsenbos noordwaarts dan, onder statige beuken en eiken. Spijtig genoeg werd een deel van dit mooie bos vernietigd voor een voetbalveld met cafetaria.

Langs hier komen weer in het dorpscentrum en aan het kerkplein. In juli en augustus zijn er elke vrijdagavond beiaardconcerten. Hier is de ideale plek om daarnaar te luisteren. Langs de Hogesteenweg naar rechts bereiken we de Vilvoordsesteenweg. Om de hoek is de halte van de bussen (230, 231, 232) die ons weer naar het Noordstation in Brussel brengen.

> Nick Trachet trekt zes weken lang met het openbaar vervoer naar verborgen plekjes.