Le trajet de Trachet (6): De voortuin van Brussel

Merchtem en Brussegem zijn niet bepaald grote toeristische trekpleisters. Maar wie heeft er ooit gehoord van Ossel? In Ossel, aan de voortuin van Brussel, wonen zo’n achthonderd mensen in een driehonderdtal huizen, zo zegt de parochie.

Het dorp Ossel werd wreed in twee gesneden door de aanleg van de snelle weg van Wemmel naar Merchtem. Er stopt nu ook een bus, de 245 van de Lijn, die start in het Noordstation en dan kronkelend via het UZ in Jette en Wemmel, de Merchtemsesteenweg oprijdt.
Afstappen in Ossel dus. Het is echt een piepklein dorpje, maar dat nog meer dorp is dan bijvoorbeeld het nabijgelegen Hamme, dat vroeger beeldig was, maar nu volledig verpest met schreeuwerige villa’s die aan obesitas lijden.

Ossel ligt in een ring rond de kerk. Het ziet er eenvoudig uit, maar het is van een verbazende ouderdom. Men fluistert dat hier al een kerk stond in de 6e, 7e eeuw. De instelling draagt de naam ‘moederkerk’, omdat zij lang geleden de belangrijkste kerk in de verre omgeving was, nog voor de abdij van Grimbergen een leidende rol ging spelen.

Achter het kerkje ligt een bebost park, waar het kasteel van Ossel staat. Dat is privébezit, maar hier en daar zie je tussen de bomen de gebouwen en de markante duiventoren met speels dak.

Nog steeds rond het kerkje draaiend, zien we een landweg die bergop loopt naast het kasteeldomein. Langs hier kan je de berg beklimmen die achter het dorp ligt, wandelend langs weiden en hagen met bloemen en de eerste herfstvruchten, zoals de appeltjes van de meidoorn. Ze smaken écht naar appel, maar dan geen pink lady!

Wie niet van modder houdt, kan de Kasteelstraat terug nemen richting steenweg, en dan de Osselveldstraat. Die loopt omhoog, maar dan midden in de velden. Op een moment splitst de weg, neem de rechtse tak. Hier zijn langs de wegkant bomen aangeplant. Waarom is duidelijk bij het volgende kruispunt, waar een paneel met uitleg staat. De bomen worden vandaag aangeplant bij de geboorte van een kind en herinneren aan de bomenrij die er vroeger stond en die Barones Cornélie de Meester de Heyndonk moest beschermen tegen de wind en de zon, wanneer ze eenmaal per week van haar kasteel Wolvendaal verderop naar de kerk van Ossel ging.

Zandduinen
Boven komen we aan een rechte weg, verkeersarm, waar veel wandelaars en fietsers passeren. Het is een Romeinse weg, zo heet die ook officieel. De Romeinen legden hun heirbanen liefst boven op een heuvelrug aan, waar ze het landschap konden overschouwen en veilig bleven voor plotse overvallen. Deze hoogte is een getuigenheuvel die past in de rij tussen de Kasselberg in Frankrijk via Kemmelberg en Kesterberg… tot in het Hageland. Enkele miljoenen jaar geleden was er hier een strand. De heuvels waren zandduinen en er zijn nog steeds strandkeien te vinden. Van hier gaat het rechtsaf. Deze plek is natuurlijk ook ideaal voor een watertoren en een zendmast. Wat verder komt het landwegje van daarnet erbij.

We wandelen nu richting Meise. Het uitzicht is - bij mooi weer - verbluffend. Zuidwaarts zien we grote monumenten in Brussel, het Atomium, de Eeuwfeestpaleizen, de modelwijk, de basiliek, maar dan net voorbij een andere heuvel, waar die andere Romeinse Steenweg loopt. Noordwaarts overschouwen we vanuit de hoogte de Vlaamse Vlakte. Probeer de dorpen maar eens te herkennen en neem vooral een verrekijker mee. Helemaal in de verte zie je zelfs Antwerpen en de kerncentrale van Doel! Met andere woorden: je kijkt bijna tot in Nederland!

Zo’n drie kilometer verder, de weg heet ondertussen Heirbaan, want we zijn nu in Meise, komen we aan een kruispunt. Nu ja, een kluwen van wegen is een betere beschrijving. Zes straten komen hier bijeen. Auto’s kunnen er niet door. Via de Krog-straat en anderhalve kilometer villawijk komen we in het centrum van Meise aan. In het centrum (Brusselsesteenweg) huist wat horeca en staat een stemmig kerkje met daarnaast het standbeeld van Emmanuel d’Hoogvorst, generaal van de gardevilles van Brussel tijdens de onafhankelijkheidsstrijd. Meise is uiteraard internationaal beroemd omwille van de Nationale Plantentuin, maar die nu nog bezoeken, zou wat veel zijn.

De terugweg kan via de August van Doorslaerlaan. Hier loop je tussen de Plantentuin en de villa’s, langs de begraafplaats van Meise, maar spoedig wordt het weer landelijk. De Van Doorslaerlaan wordt de Amelgemstraat, zoals dit gehucht heet. We lopen in de diepte, maar ongeveer parallel met de heirbaan daarboven. Er staan eeuwenoude boerderijen, de één al meer in renovatie dan de andere. De weg is bijna middeleeuws, een gewone auto kan er maar net door. Net voorbij het kruispunt met de Kaarlijkstraat moet je links even opletten, tussen de renovatiewerken aan de huizen staat een forse barokkapel, ooit behorend tot een van de boerderijen hier? Even later heet de weg weer de Poverstraat en komen we langs de officiële ingang van het kasteel van Ossel. Eindelijk weer aan de kerk gekomen is er een ruim café met terras en de hippe naam Ossel-Star. Het kan er best gezellig zijn. Aan de steenweg kan je nu de bus terug nemen. Je kon dat trouwens ook in Meise doen waar een bus regelmatig van Londerzeel komt (aan de Nieuwelaan, bus 250-251). Je kan de hele wandeling halveren door aan het ‘kluwen’ van de Heirbaan niet de Krogstraat, maar de Kaarlijkstraat te nemen, die komt beneden aan aan die kapel. Maar Meise is ook een gezellige plek.

> Nick Trachet trekt zes weken lang met het openbaar vervoer naar verborgen plekjes.