Arcade Fire: Van voorstad naar de stad en terug

De fijne rockgroep The Arcade Fire staat te boek als een Canadese band met Montréal als thuisbasis. Toch hebben enkele leden, met name de broers Win en William Butler, hun roots in de Verenigde Staten. Hun vorige plaat The Suburbs was een soort thema-album over de voorstad waar ze een deel van hun jeugd doorbrachten: The Woodlands vlakbij Houston, Texas.

The Woodlands werden in de jaren 1970 planmatig uit de grond gestampt als een typische Amerikaanse voorstad. Sinds de Butlers er weer vertrokken is de populatie er nog eens verdubbeld tot bijna honderdduizend inwoners. Een echt portret van the Woodlands is The Suburbs niet. Daarvoor zijn de songteksten te vaag. En toch geven ze je de ruimte om zelf emoties, beelden of gedachten op de tekstflarden te projecteren. Want het leven in de voorstad blijft een interessant gegeven. Een echte suburb is een geheel van wijken dat vlakbij maar toch afgescheiden ligt van de stad. Daardoor kan je als jonge voorstadsbewoner het gevoel bekruipen dat je net als de gebouwen zomaar ergens bent neergesmeten, en dat je ook in figuurlijke zin niet behoort tot het centrum ‘waar het allemaal gebeurt.’ ‘Let’s go downtown and talk to the modern kids’ is een zin uit The Suburbs die dat gevoel misschien uitdrukt. Elders in de songteksten wordt er vooral veel tijd vergooid in de voorstad (Wasted Hours/We used to wait), rondgereden met de auto van de ouders of in schoolbussen. Liefdesgeschiedenissen en vriendschappen ontstaan er uit gebrek aan beter, want je moet het doen met de buren die je hebt, en kan geen gelijkgezinden opzoeken zoals in de stad. Op die manier ontstaat de neiging om de stad te verheerlijken, en de ambitie om er ooit deel van uit te maken. Daarover gaat het in het nummer Sprawl II: “These days my life I feel it has no purpose/But late at night the feelings swim to the surface/ ‘Cause on the surface the city lights shine/ They’re calling at me, come and find your kind”

Het zou kunnen dat leven in de voorstad op die manier tot meer zelfbewustzijn en zelfstandigheid leidt. Maar dan volgt wel de vraag of de stad aan alle verzuchtingen kan voldoen. Wat als de ‘modern kids’ uit de stad helemaal niet zoveel om het lijf hebben? ‘They seem wild but they are so tame /they’re moving to you with their colors all the same’. The Suburbs is duidelijk geschreven door mensen die zowel de voorstad als de stad kennen, omdat ze inmiddels hun plaats in het centrum hebben veroverd. “Veel van mijn helden,” zei Win Butler over The Suburbs, “van Bob Dylan tot Joe Strummer, waren kinderen uit een buitenwijk die moesten doen alsof ze iets voorstelden.” Terugblikkend op de voorstad van hun jeugd ziet Arcade Fire ook positieve kanten: ze leerden er voor hun eigen entertainment zorgen. Ze konden claimen dat de voorstad hun territorium was, dat ze niet zoals de stad met iedereen moesten delen. En ondanks het feit dat de inwoners niet voor elkaar hadden gekozen, was er toch een soort gemeenschapsgevoel. De Butlers waren The Woodlands. En zo komt het dat hun nostalgische terugkeer pas echt triest wordt als ze in het nummer Sprawl I vaststellen dat ‘hun’ voorstad per definitie verdwenen is omdat zij er zijn weggegaan.

“Took a drive into the sprawl/ To find the house where we used to stay/I couldn’t read the number in the dark/ You said “let’s save it for another day/I took a drive into the sprawl/To find the places we used to play/It was the loneliest day of my life/ You’re talking at me, but I’m still far away// Let’s take a drive through the sprawl/Through these towns they built to change/And then you said “The emotions are dead”/It’s no wonder that you feel so strange.