Laptopia: Welriekende Dreef

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week deed hij zijn laptop open in het Zoniënwoud, aan de Welriekende Dreef.

WELRIEKENDE DREEF, MAANDAG 28 SEPTEMBER, 11.20 UUR

Deze week valt de Apple niet ver van de boom, want ik trok voor een stand van zaken naar het Zoniënwoud. Meer bepaald naar de Welriekende dreef, die eigenlijk Willeriekendreef heet, en genoemd is naar Onze-Lieve-Vrouw-van-Willerieken. Dat is de avatar van de Heilige Maagd die aanroepen wordt door mensen met koortsaanvallen, en meisjes die nog niet van straat zijn geraakt. Voor dat aanroepen is in 1477 een forse kapel gebouwd, die later op miraculeuze wijze pal op de grens tussen Brussels en het Vlaams Gewest kwam te liggen.

Wie niet koortsachtig op zoek is naar een geschikte man heeft aan de kapel evenwel niets te zoeken, en kan dus snel het bos in. Ik deed dat net voor de Week van het bos mij er straks op zou kunnen wijzen dat ik dit jaar nog geen voet tussen het bronsgroen beukenhout heb gezet. Dat spaarzaam bosbezoek komt vooral voort uit het feit dat ik altijd met de verkeerde ingesteldheid aan zo’n boswandeling begin. Voor mij namelijk geen terugkeer naar de natuur zonder de impliciete aanname dat daar nog ergens een stuk van mijn ziel moet rondslingeren waarmee ik het verloren gegane contact met de schepping zou kunnen herstellen. Op het houten informatiepaneel dat de kleine parking van het bospad scheidt, bestudeer ik het plannetje om te kijken waar dat verloren stuk ziel zich eventueel zou kunnen schuilhouden, en merk ik dat ook de redacteurs van de Commissie Houten Informatiepanelen aan Bosranden zelf het woud nog altijd een biotoop van hogere orde vinden. “Wij maken geen nodeloos lawaai en zetten de transistor af om te luisteren naar de stilte” - zo luidt een van de verzen uit de Gedragscode van de wandelaar in het woud die op het paneel staat afgedrukt.

Deze toonzetting respecterend, registreer ik vervolgens al wandelend hoe een vallend beukenblad en zijn schaduw, na wat dwarrelen en zoeken in de zon, precies op dezelfde plek weten te landen. Bij het onderstel van een omgevallen boom – de wortels moeten dat zijn – verzin ik een hele microcosmos van wonderlijk leven. De varens, netels, en struiken met verschrompelde bramen verdienen lof om hun harmonieuze manier van samenleven. Ik twijfel of ik de verschillende soorten zwammen die ik tegenkom bij hun juiste naam zou noemen, want dat pocherige determineren is ook weer zo’n typisch steedse reflex waarmee je de pure beleving van de biodiversiteit ondergraaft. Eén blauwe paddenstoel moet ik na nadere observatie wel opnieuw categoriseren als de kwijtgespeelde scheenbeschermer van een paard. Bij gebrek aan herten en reeën lopen hier namelijk horden ruiters om de aanwezigheid van grote fauna te suggereren. En nadat ik op een camouflagegroen naambordje lees dat ik net de Damen Rustdreef of Drève du relais des dames ben ingeslagen, word ik helemaal op het verkeerde been gezet. Ik moet vaststellen dat zich daar helemààl geen poel bevindt waarin naakte dames elkaar onbeschaamd de haren staan te kammen. Net zomin als zich op het Bunzingenvoetpad waar de Damen rustdreef op uitloopt ook maar één bunzing ophoudt.

Zo kost het me uiteindelijk toch minder moeite dan gedacht om, eens terug aan de picknicktafel bij de kapel, mijn laptop open te vouwen. Dat zou in deze groene context een totaal misplaatste handeling moeten zijn, maar bij nader inzien is mijn schijfje schrijfgerief hier lang niet het enige Zoniënvreemde voorwerp. Andere Fremdkörper variëren van roodwitte gr-aanduidingen op bomen en met hout beklede vuilbakken, over joggers die nog eens allemaal bonjour zeggen ook, tot bazinnetjes van honden die in dit beschermde stuk helemaal niet los mogen lopen. Zelfs op een maandagmorgen loopt hier zoveel volk rond dat je nergens het gevoel krijgt eens onbezorgd en onbespied aan je eigen onwelriekende dreef te kunnen krabben. De stilte waarnaar in de poëtische Gedragscode verwezen wordt, is er trouwens ook niet. Het auto- en vliegverkeer werken de mystieke meerwaardezoeker vakkundig op de zenuwen.

WAT KUNNEN WE DAARAAN DOEN? Het genoemde auto- en luchtverkeer stilleggen. Het park hermetisch afsluiten, met achterlating van de joggers en hondenbazinnetjes die zich er op dat moment nog bevinden. Mij na enkele jaren nog eens terugsturen naar de Damen rustdreef , voor een nieuwe stand van zaken en het desgevallend herstellen van het contact met de grote fauna daar, die zich tegen dan zal hebben herpakt en wellicht wel op zoek zal zijn naar een geschikte man.