In beeld: een stad vol looprichtingen en anderhalvemetervakken

Een mens kan niet meer buitenkomen of er wordt hem verteld waarnaartoe, nu de coronacrisis de stad heeft ingekleurd met looprichtingen en anderhalvemetervakken. Het doet denken aan de wereld van Playtime van de Franse filmmaker Jacques Tati. Hij waarschuwde in 1967 al voor een wereld vol uitgestippelde paden, anonieme mensenmassa’s, en een gebrek aan individuele creativiteit én gezelligheid. Het is maar dat het voor de goede zaak is, want een mens zou al het rakelings langsscheren van een onbekende gaan missen.

Sur les traces

FR/ Une personne ne peut plus sortir sans qu’on lui dise où aller, maintenant que la crise du coronavirus a coloré la ville avec des indications du sens de la marche et des marquages de distance à 1,50 mètre. Cela rappelle l’univers de Playtime du cinéaste français Jacques Tati. En 1967 déjà, il mettait en garde contre un monde envahi par les chemins tracés, les foules anonymes et un manque de créativité individuelle et de convivialité. Heureusement que c’est pour la bonne cause, parce qu’on se supprendrait à devenir nostalgique du temps où l’on pouvait encore frôler un inconnu.

In the footsteps

EN/ You can’t leave your home anymore or be told where you can go, now that the corona crisis has seen the city painted with arrows and metre-and-a-half squares. It is reminiscent of the world of Playtime by the French filmmaker Jacques Tati. In 1967, he was already warning us about a world full of demarcated paths, anonymous masses of people, and a lack of individual creativity and cosiness. Fortunately it is all in a good cause, because you would otherwise start missing brushing a stranger as they walk by.