Brusselaars in de frontlinie (20): jeugdwerkster in Kuregem Hayat El Aroud

Elke avond weerklinkt in de straten applaus voor het medisch personeel. Terecht. Maar naast ziekenhuispersoneel staan nog tal van minder belichte beroepen vandaag in de frontlijn. Of het nu kassiersters, welzijns­werkers, apothekers of agenten zijn, allemaal zorgen ze ervoor dat de stad ook in tijden van pandemie niet stilvalt. Vandaag: opvoedster in Kuregem Hayat El Aroud.

Verstopt achter de Clemenceaulaan, middenin de betonnen jungle van Kuregem, ligt een haast verborgen tuin. In dit geheime pareltje, en in het gebouw ernaast, huist het 'Maison des enfants Le Compas’ van de vzw Les Pouces. Directrice en opvoedster Hayat El Aroud nodigt ons met een brede glimlach uit in haar kleine paradijs. Een gezin maakt in de achtergrond ondertussen gretig gebruik van het groene gras en de frisse schaduw.

“Het was een enorme aanpassing,” zucht Hayat over de werking van de vzw sinds de coronacrisis. Waar ze normaal gezien iedere dag na school ongeveer 50 kinderen over de vloer kregen voor huiswerkbegeleiding en uitstapjes, leent ze nu de tuin uit aan gezinnen uit de buurt om te komen spelen met de kinderen. Eén gezin per uur, de hele dag lang.

“Daarnaast hebben we ook speeldozen samengesteld voor de kinderen die hier normaal komen. De dag voor de winkels sloten hebben we nog de Action leeggekocht. Zo hebben we een ruime voorraad speelgoed, kleurstiften- en prenten en ander pedagogisch materiaal aangelegd. Bovendien geven we de kinderen uitdagingen, die ze kunnen filmen en wij vervolgens op onze Facebook posten.”

Maar dat kostbare stukje groen in Kuregem is een belangrijk deel van de werking in coronatijden: “Toen we de richtlijnen hoorden waren we wel een beetje verbaasd: je mag gaan wandelen en spelen in het groen. Maar waar kunnen gezinnen in Kuregem heen? Hoe moeten ouders hun kinderen in vaak kleine appartementen zonder toegang tot de buitenwereld opvangen? Ons publiek komt uit een al heel kwetsbare laag van de samenleving. Hoe moeten zij zo zo'n isolatie doorkomen?”

Dus ging Hayat aan het werk: speelpakketten, een tuin te leen en zelfs schooloefeningen afdrukken en uitdelen voor de kinderen zonder computer. Dat ze het gewend is om haar plan te trekken is merkbaar, maar toch was Hayat teleurgesteld door de het gebrek aan reactie van de overheid: “Van het begin van de maatregelen was duidelijk dat iedereen ons, de jeugdwerkers en het verenigingsleven, was vergeten. Er weerklonk enkel een oorverdovende stilte vanuit de overheid. Zijn wij als opvoeders en sociale werkers essentieel? Dat was niet duidelijk. Maar geen haar op mijn hoofd heeft er ooit aan gedacht om de deuren te sluiten.”

“Onze kinderen zitten in zeer moeilijk situaties, het gaat hier over gezinnen in zeer onzekere economische situaties, die door de crisis van de ene op de andere dag hun inkomen volledig zijn verloren. Wij kunnen hen niet in de steek laten. Ik klap elke avond mee voor het zorgpersoneel, maar ik klap ook voor mijn collega’s, voor het verenigingsleven. Zonder ons zou het reeds zeer precaire evenwicht in onze samenleving volledig doorslaan. Wij blijven acteurs in de schaduw, maar zonder ons zou de boel helemaal in elkaar storten.”