Azam Masoumzadeh (29) komt uit Iran. Ze verhuisde in 2012 naar België om illustratie en digitale kunst te studeren aan het KASK in Gent. Ze stelt haar project 'Homesick vegetables' voor op het festival Bewogen (20-24 februari), dat ontmeotingen stimuleert tussen nieuwkomers, vluchtelingen en Brusselaars.
© Saskia Vanderstichele
| Azam Masoumzadeh, visueel en digitaal kunstenaar.
Enfant terrible: Azam Masoumzadeh, visueel en digitaal kunstenaar
Op de Zuidmarkt sta ik graag stil bij de groente- en fruitkramen. Groenten hebben best veel karakter. In de winter krijg ik bijna medelijden met de tropische exemplaren. Ze lijken te verkommeren in de ijzige kou en worden genegeerd of niet naar waarde geschat. Wist je dat pitaja of drakenfruit een belangrijke voedingsbron was voor de oorspronkelijke bevolking van Amerika?
De yamswortel wordt in de tropen evenveel gegeten als aardappelen in West-Europa. De babybanaan staat aan de oorsprong van de moderne dessertbanaan. Ook vluchtelingen en mensen met een migratieachtergrond hebben elk hun eigen verhaal, al worden ze vaak over dezelfde kam geschoren. Ze hebben recht op meer begrip en maatschappelijke aanvaarding.
Of ik zelf heimwee heb naar Iran? Ik mis mijn familie en mijn geboorteplaats Isfahan, een heel mooie, inspirerende historische stad. En saffraanijs is het beste ijs ter wereld (lacht). Intussen heb ik veel vrienden in België. Ik kon hier nooit terugvallen op familie, dus ik heb er zelf een gecreëerd in de loop der jaren. Ik spreek vloeiend Engels, Frans lukt ook al goed en ik heb lessen Nederlands gevolgd. Ik sla geregeld de brug tussen Franstalige en Nederlandstalige vrienden. Ik heb hier kunnen studeren en werk nu aan verschillende opdrachten. Wafels zijn trouwens ook cool. Tijdens mijn eerste jaar in België at ik ze dagelijks als ontbijt (lacht).
"Als je je dromen tekent, komen ze ook uit"
Ik hoor vaak dat Iran een gevaarlijk land is. Ik kan dat beter in perspectief plaatsen. Het ligt sowieso in een politiek instabiele regio. Ik volg de actualiteit op de voet via vrienden en familie. Tegelijk blijft het een zonovergoten, gastvrij land met een rijke cultuur en gastronomie. Ik verdiep me nu in de Perzische poëzie van Omar Khayyám voor een crossmediaal project. Ik werk aan de illustraties, die ik later nog zal aanvullen met toegevoegde en virtuele realiteit. Dat past goed bij Khayyám, want hij had het als positieve nihilist vaak over wijn drinken als manier om afstand te nemen van de werkelijkheid en in een nieuwe realiteit te duiken.
Als kind zat ik altijd te tekenen in de klas. Ik verkocht mijn tekeningen aan klasgenoten en wist al dat ik later mijn brood wilde verdienen met kunst. Ik put vooral uit mijn fantasie. Ik ben ook heel nieuwsgierig en luister graag naar de levensverhalen van oude mensen, vol ups en downs. Als je je dromen tekent, komen ze ook uit.
Daarvan ben ik overtuigd. De oermensen tekenden in grotten de dieren die ze wilden doden. Door een tekening materialiseer en visualiseer je je verlangen, zodat je erna alles in het werk stelt om het te realiseren. Een voorbeeld uit mijn eigen leven? Toen ik zestien was, tekende ik mezelf met een koffer in de hand. Sindsdien ben ik altijd onderweg (lacht). Ik ben nog een stuk avontuurlijker dan mijn twee oudere zussen en pas me gemakkelijk aan nieuwe plaatsen en mensen aan.
Brussel is door zijn diverse bevolking een echte regenboogstad. Ik voelde me er heel snel thuis. Ik heb al in Schaarbeek, Watermaal-Bosvoorde en Sint-Gillis gewoond en nu heb ik een appartement in Ukkel, vlak bij Ter Kamerenbos. Ik wandel graag in de stad of ik zoek gezelschap op, bijvoorbeeld op het Flageyplein. Als er mij iets stoort in Brussel, is het de trage en niet functionerende administratie. Je weet nooit wat er met je dossier zal gebeuren. Het blijft altijd een verrassing (lacht).
Lees meer over: Brussel-Stad , Samenleving , digitale kunst , iran , festival bewogen , Enfant Terrible
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.