Enfant terrible: Inge Smijders, documentairemaker en fotograaf

Inge Snijders (30) werd geboren in Landgraaf, Nederland. Ze studeerde documentaire aan het RITCS en woont hier al vijf jaar. ze werkt als freelanceregisseur en fotograaf en begon onlangs een filmbedrijfje.

Maar er knaagde iets. Als kind speelde ik altijd graag toneel, ik had een rijke fantasie, maar dat werd thuis niet gestimuleerd. Op een gegeven moment heb ik mijn vader toch durven te vragen om mijn doktersstudies in Amsterdam on hold te zetten voor een acteeropleiding in avondschool. Uiteindelijk ben ik nooit meer teruggekeerd naar de universiteit (lacht). Na die acteerstudies ben ik filmregie begonnen, hier in het RITCS. Ik voelde me veel meer thuis in de kunstwereld. Mijn gevoeligheid die in de medische sector niet bepaald werd op prijs gesteld, werd daar net geprezen en aangemoedigd.

Nu maak ik documentaires om verhalen te vertellen waarin de kwetsbaarheid en veerkracht van mensen centraal staan. Door de sociale media worden we vandaag natuurlijk overspoeld door verhalen, maar die zijn meestal eenzijdig positief. Ik geloof net dat we door te praten over de moeilijke momenten in het leven meer verbinding maken met mekaar, meer empathie creëren. Een beslissende ervaring is het ongeluk van mijn broertje geweest.

Amper zestien was hij toen hij een bijna dodelijke val heeft gemaakt met zijn fiets. Hij was een opkomend wielertalent, en heeft enorm veel geluk gehad. Dat heeft me toen erg aangegrepen, ook om te zien hoe lastig zijn mentale revalidatie is geweest. We hebben het nog steeds heel moeilijk om met onze kwetsbaarheid om te gaan. Dat zit nog altijd sterk in de taboesfeer, geloof me, en met mijn werk wil ik dat proberen open te breken. Ik heb al gemerkt hoe bevrijdend mijn documentaires kunnen zijn, zowel voor de geportretteerde personen als voor hun omgeving en het publiek.

Momenteel werk ik in opdracht van Canvas mee aan de reeks Reset, over mensen die hun leven weer op de rails proberen te krijgen nadat ze iets heftigs hebben meegemaakt. Ik volg de doelman Miguel Van Damme die leukemie heeft gehad en door een diep dal is gegaan. Dan merk je ook hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn. Ik kan je talloze voorbeelden geven van de ongelooflijke moed van patiënten die ik heb gevolgd. Het is mateloos fascinerend om de mens in al zijn complexiteit te kunnen tonen achter de patiënt.

Onlangs ben ik met mijn eigen bedrijfje begonnen omdat ik het meeste voldoening krijg als ik verhalen kan vertellen binnen de gezondheids- of welzijnssector. Wel steeds met veel aandacht voor de vorm, de esthetiek, de sfeer, de muziek … Op een of andere manier zijn die twee werelden, de medische en de artistieke, toch bij mekaar gekomen. Al blijf ik op de familiefeesten wel het buitenbeentje (glimlacht).

Ik ben in Brussel komen studeren omdat ik indertijd weg wilde uit Nederland. Het eerste weekend dat ik hier rondhing om het RITCS te bezoeken, werd ik overdonderd door de contrasten, al die culturen. Ik herinner me dat ik op straat de talen stond te tellen. Ik keek naar al die gezichten, en dacht ‘wauw, hier liggen de verhalen gewoon voor het rapen’.

Het toeval wil dat ik datzelfde weekend mijn huidige man heb ontmoet, een Brusselaar (lacht). Eén grote coup de foudre, zeg maar. En ik hou nog steeds van deze stad, ja. Al heb ik de indruk dat men de laatste tijd onverschilliger is geworden naar elkaar toe. Ik hoop vooral niet dat iedereen zich te zeer gaat terugplooien op zijn/haar eigen gemeenschap.
Een ideale dag in Brussel? Dan spring ik – waarschijnlijk door mijn Nederlandse roots – op de fiets, en rij ik bewust verloren. Dat gevoel om op reis te zijn in je eigen stad, heerlijk!

ingesnijders.com

healingstories.net