Enfant terrible: Vincent Cuvellier, jeugdschrijver/boekhandelaar

Ik heb een heel directe schrijfstijl, die grenst aan l’écriture automatique. Ik schrijf zoals ik denk en praat. Waarschijnlijk is het daarom dat mijn boeken zo aanslaan bij jonge lezers. En ik neem kinderen altijd au sérieux. Eigenlijk is het simpel: ik doe mijn zin als ik schrijf, en ik gun hen de vrijheid om er hun zin mee te doen. Kinderen voelen dat.

Als mijn schrijverschap toch op niets was uitgedraaid, was ik allicht een boekenwinkel begonnen. Maar dan als een verzuurde verkoper, die zijn ware droom nooit had kunnen waarmaken. Nu ik kan leven van mijn boeken is mijn tweedehandswinkel een soort plezierige en intensieve hobby.

Als kind in Brest besteedde ik mijn eerste zakgeld vaak in tweedehandszaken, aan strips, en ik stond ook geregeld op de rommelmarkt om mijn afdankertjes te verkopen. Le sens du commerce zat er dus al van jongs af in. In mijn tweedehandszaak ‘Les Gros Mots’ bied ik bewust alleen boeken aan waar ik zelf van hou. Soms komen hier Japanse toeristen me om le Petit Prince vragen, maar dat boek verkoop ik niet, ik vind het gewoon niet goed. Punt. Le petit Nicolas van Goscinny en Sempé daarentegen, dat wel.

Ik schuim talloze Pêle-Mêle-winkels en rommelmarkten af om mijn persoonlijke coups de coeur te vinden, vaak ook in het buitenland. Mijn aanbod gaat terug tot in de jaren veertig van de vorige eeuw, maar je vindt hier ook recente publicaties.

Zes jaar woon ik nu in Brussel en ik heb er geen moment spijt van. Twintig jaar geleden was ik hier al eens gestrand, door mijn toenmalige vriendin, en toen voelde ik mij hier ook meteen thuis. Wat veelbetekenend is, want ik heb al minstens in tien verschillende steden gewoond: in Rennes, Nantes, Lyon, Grenoble … Wat me zo bevalt? Ik hou van le système D in Brussel, ‘D’ staat voor se débrouiller, se démerder (je plan trekken, red.). Als je hier bijvoorbeeld tijdelijk een appartement zoekt, krijg je via via meteen iets geregeld. In Frankrijk niet, alles is er overgeïnstitutionaliseerd.

En plus, ik woon in de buurt van Flagey en in tegenstelling tot wat mensen denken is dat een eerder volkse buurt. Het contact met de mensen is hier simpel, warm. Ik ben bevriend met de schoenmaker, kruis de loodgieter op café, en krijg bokslessen van mijn Marokkaanse buurman. Soms waan je je in een dorp. Een stedelijk dorp wel, met de nodige hardheid ook.

Ik wil het niet mooier voorstellen dan nodig, en ik erger me ook vaak aan de vuiligheid, het verkeer. En het meest van al aan het gebrek aan burgerzin van sommige Brusselaars. Mensen die de kassière in de supermarkt niet eens meer begroeten, komaan zeg! Maar misschien is dat een breder maatschappelijk probleem. En dat leidt ons te ver (lacht).