‘Het is een mythe dat sekswerkers bakken geld verdienen’

Maxime is een jonge Fransman die al tien jaar opkomt voor de rechten van sekswerkers, eerst vijf jaar in Frankrijk, sedert 2015 in Brussel, waar hij medestichter is van Utsopi, de belangenvereniging van, voor en door sekswerkers. Sinds augustus 2019 is hij coördinator.

“Aanvankelijk wilden we, Marie, Sonja en ik, een safe place bieden aan sekswerkers, een plaats waar ze een keer per maand samenkomen onder sekswerkers,” vertelt hij. “We drinken een glas en praten over de klanten, over ons gevoelsleven, over ons persoonlijk seksleven en over de stress die het werk met zich meebrengt.

De gesprekken lopen heel anders in verenigingen zoals Espace P, Alias of Pas Op, waar er sociaal werkers en geneesheren de sekswerkers bijstaan. Je kan het vergelijken met vrouwen die onder elkaar over genitale problemen of hun zwangerschap praten. Als er een man bij komt, stokt het gesprek of neemt het een andere wending.”

Maar Utsopi heeft ook een militante kant. Maxime: “Met dank aan Emir Kir. Toen hij in 2015 een veel strenger reglement wilde en nog hogere taksen, hebben we beslist om dat niet te laten passeren. Zo zijn we begonnen als vertegenwoordiger van de gemeenschap van de sekswerkers.

. We vertegenwoordigen uiteraard niet alle sekswerkers, maar we komen wel voor alle sekswerkers op. We nemen deel aan debatten op tv, trekken naar scholen en universiteiten voor uiteenzettingen. De stem van de sekswerkers moet gehoord worden.”

Utsopi telt onder zijn leden tachtig procent vrouwen, tien procent mannen en tien procent transgenders. “Iedere groep heeft zijn eigen problemen, maar met één probleem kampen ze allemaal: de stigmatisering en het dubbele leven dat veel sekswerkers noodgedwongen leiden.

Als alleenstaande valt dat nog mee, maar als koppel wordt het een stuk moeilijker en voor alleenstaande moeders met kinderen is het echt lastig.”

Prostitutie is niet verboden, maar duidelijk is de situatie allerminst. Een wettelijk kader zou veel oplossen voor de sekswerkers. “Nu aarzelen veel sekswerkers om een klacht in te dienen bij de politie als ze het slachtoffer zijn van geweld. Voor mensen zonder papieren is het helemaal uitgesloten,” zegt Maxime.

“Sekswerkers worden geconfronteerd met seriegeweldplegers en voor alle duidelijkheid: dat zijn geen klanten. Gelukkig is er in België weinig politiegeweld tegen sekswerkers. De sekswerkers klagen wel dat het heel lang duurt voor de politie opdaagt bij problemen, maar dat kan je individuele politieagenten niet verwijten. Er is een tekort aan personeel en de procedures zijn zwaar. Wij vragen niet liever dan samen te werken met de politie. Binnenkort zitten we opnieuw rond de tafel.”

Er zijn sekswerkers die heel veel geld verdienen, zegt Maxime. “Maar dat zijn grote uitzonderingen. Mijn ervaring van tien jaar als activist voor de rechten van de sekswerkers leert me dat een voltijdse sekswerker misschien aan 1.500 euro per maand komt, al zijn er heel veel die minder verdienen.

Maar daarvoor moet je heel hard werken. In de Noordwijk in Sint-Joost kan je al een beurt krijgen voor 15 euro, terwijl de laagste huur voor een carré 900 euro per maand bedraagt. De rekening is vlug gemaakt. Het is een mythe dat sekswerkers bakken geld verdienen.”