Katrien Dobbelaere: ‘Onze kinderen hebben recht op schone lucht’

Katrien Dobbelaere en haar man Willem wonen met hun drie dochters in Anderlecht. Met meetpunten thuis, op hun werk en aan de school van hun kinderen ging het groene koppel all-in. “Deze slechte resultaten had ik verwacht, ze zijn nodig om Brussel wakker te schudden.”

“Je merkt dat mijn zesjarige dochter uit een milieubewust gezin komt,” lacht Katrien Dobbelaere (37) als we haar spreken. “Ze zegt me soms verontwaardigd: ‘Mama, we leren wel over het milieu op school, maar dan komt onze juf wel elke dag met de auto.’"

Dobbelaere en haar man zijn van Gentse komaf, maar ze wonen al vijftien jaar in de hoofdstad. Zij werkt als productieverantwoordelijke bij Ars Musica, een festival voor hedendaagse muziek. Hij is architect. Het koppel hoefde niet lang na te denken over een deelname aan het burgeronderzoek van CurieuzenAir. “Alleen zo kan je verandering teweegbrengen.” Ze plaatsten meettoestellen thuis, op het werk en aan de school van hun kinderen. De resultaten waren niet bepaald schitterend. “Maar dat had ik verwacht. Ik heb niet deelgenomen om er een gerust gemoed aan over te houden. Deze metingen bewijzen dat actie nodig is.”

Al sinds haar jonge jaren speelt natuur een grote rol in het leven van Dobbelaere. Op haar zesde zat ze al bij de Jeugdbond voor Natuur en Milieu. “Net zoals bij de scouts trek je op kamp in de natuur, maar je leert ook planten determineren en gaat vogels spotten.”

“Mijn ouders waren wel bezig met milieu, maar het leek allemaal minder dwingend dan nu. De kranten stonden nog niet elke dag vol alarmerend nieuws. Nu kennen we de slechte cijfers veel beter en lees je elke dag wel iets over klimaatopwarming. Uiteraard bloedt mijn hart als ik beelden van de oorlog in Oekraïne zie. Maar nieuws over milieurampen grijpt mij net zo erg aan. Onze kinderen hebben recht op schone lucht.”

Dobbelaere leeft volgens de bekende spreuk van Gandhi: ‘Wees de verandering die je wil zien in de wereld.’ Voor haar is het minimum dat je kan doen volgens je eigen waarden en normen leven. “Ik voed mijn dochters op met respect en liefde voor deze wereld. Alles wat ik voor de planeet doe, doe ik omdat ik zo ongelooflijk graag leef. De volgende generatie en mijn drie dochters mogen zich niet engageren uit schuldgevoel. Ik wil gewoon dat zij deze wereld ook graag zien. Ik wil dat wij ons nu extra inzetten, zodat we deze mooie wereld kunnen doorgeven.”

De eerste stap is er één weg van de auto, meent ze. “Ik denk dat iedereen wel genoot van de rust die heerste tijdens de coronacrisis. Een autoluwe stad leidt tot een gezondere, aangenamere en veiligere stad. Ik ben niet tegen de wagen, maar het zou zoveel helpen als die verstandiger gebruikt wordt. Ik erger me zo aan ouders die hun kinderen met de wagen afzetten aan onze school, terwijl ik weet dat ze slechts drie straten verderop wonen.”

Voor Dobbelaere betekent minder autoverkeer ook minder gevaar op de weg en dat is voor haar doorslaggevend. Nu thuiswerk niet meer verplicht is, kruipen mensen weer vaker achter het stuur. Ze vertelt hoe ze de laatste maanden maar nipt een ernstig ongeval kon vermijden. “Tweemaal zelfs, door automobilisten die zwaar in de fout gingen. Je wordt echt door een onbeschrijfelijke angst bevangen. In je hoofd maalt: wat als ik een halve meter verderop fietste?”

Geitenwollen sokken

“Voor mij zijn wasbare luiers, geen droogkast, afvalbeperking, zoveel mogelijk de fiets en het openbaar vervoer nemen, normale zaken. Maar ik begrijp dat iedereen doet wat hij kan en dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Vaak geef je een klein beetje luxe op en daar hebben mensen het zo moeilijk mee. Misschien klink ik wel erg ‘geitenwollen sokken’, maar ik denk dat iedereen zijn steentje kan bijdragen met kleine veranderingen.”

Dobbelaere is voorzichtig in haar commentaar op anderen. Omdat ze beseft dat niet iedereen de luxe heeft om bij het milieu stil te staan. Toch bijt ze vaak op haar tong als mensen zonder goede excuses onbewust met hun omgeving omgaan. “Het stoort me mateloos als vrienden me vertellen over een goede documentaire over de kolossale vervuiling door plastic in de oceaan. Terwijl ik maar al te goed weet dat ze niets doen om hun eigen plasticgebruik te verminderen.”

Dobbelaere en haar man Willem wonen dolgraag in Brussel. Het is een weloverwogen keuze. Zowel voor haar job in de cultuursector als voor zijn job als architect zijn er meer mogelijkheden in de stad. “Brussel heeft potentieel om een groene stad te zijn. En de afgelopen tien jaar dat ik hier woon, heb ik het besef enorm zien groeien. Dringend concrete actie nemen is nu de boodschap.”