Laptopia: KVS BOL

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: KVS BOL

VRIJDAG 14 OKTOBER, 20.15 UUR

Theater een luxehobby voor de happy few? Jazeker! Een theaterticket is als de gouden wikkel waarmee Sjakie van zijn grauwe achterbuurt recht de chocoladefabriek kon binnenwandelen. Er gebeurt altijd iets wanneer je de donkere stad verruilt voor de warme schouwburg, en met je jas over de arm de zaal binnen mag om te beginnen aan het ritueel waarmee omwereld en ongeloof voor anderhalf uur kunnen worden opgeheven.

Dat ritueel begint met het zoeken naar een plaats in het halfrond. Elk ticket is gekoppeld aan een genummerd zitje, maar dit in beginsel eenvoudige systeem zorgt ook tweeduizendvijfhonderd jaar na de uitvinding van het theater iedere avond nog wel ergens in de gangpaden voor hoofdbrekens. Vooral het raadsel van de even en oneven nummers leidt nog vaak tot een blijspel van misverstanden als voorgift bij het echte spektakel. Met in de hoofdrol onoplettende bezoekers, die uiteindelijk dankzij een behulpzame steward toch schrijlings langs de juiste rij stoelen kunnen beginnen te struikelen, terwijl ze zich overdreven hard verontschuldigen bij de reeds aanwezigen die sneller van begrip waren, maar nu weer moeten rechtstaan voor hen.

Zo gaat er best wat tijd overheen vooraleer in een zaal met vijfhonderd plaatsen ieder het hem toegewezen zitje heeft gevonden en er zijn sjaal en sacoche heeft ondergestopt. Tijd die wie al gezeten is op verschillende manieren kan gebruiken. Koppels met een drukke agenda - voor wie de spurt naar het theater de laatste was van een lange dagkoers - kunnen eindelijk bijpraten over hun werkdag. Scholieren zien hun kans schoon om zich nog eens onaangepast te gedragen. Opvallend veel theaterbezoekers gebruiken de resterende minuten nog om bij elkaar te informeren waar ze nu eigenlijk naar komen kijken.

Rondkijken is nog een andere optie. Zeker bij een première zitten er vast wel wat politici en andere bekende acteurs op de parterre. En anders wel een halfkennis die je met wat nietszeggende gebarentaal over andere hoofden heen kan afwimpelen. Zo draag je meteen ook bij aan het evenementiële karakter dat zo’n première-avond hoort te hebben. En spot je luidruchtiger lui die meer misbaar maken, dan gaat het waarschijnlijk om de achterban van de theatermakers, waarvan je al op voorhand weet dat ze na de voorstelling een staande ovatie zullen uitlokken.

Ook leuk voor het doek opengaat: het alvast even stil maken in je hartje en dromerig over de balkons heen leunen om te luisteren naar al dat opgeteld geroezemoes dat profiteert van de uitstekende akoestiek. Of om blij te zijn voor de extreme laatkomers die maar net zijn kunnen ontsnappen aan de onverbiddelijke theaterwet dat je er niet meer in komt zodra de zaaldeuren gesloten zijn. Of om alvast een blik werpen op de scène die dra tot leven zal komen.

Het is zelfs vreemd dat niet iedereen die minuut stilte voor zichzelf in acht neemt om zo bij te dragen tot de sfeer van blijde verwachting. Uiteindelijk zijn het dan de zaallichten die de nodige piëteit moeten afdwingen, en verloopt de overgang van de ene naar de andere wereld al bij al toch weer vrij bruusk. Naarmate de lichten doven, doen de lopende gesprekken hetzelfde, waardoor de eerste woorden op het podium nog klinken als een repliek op de laatste uit de zaal, die prompt ophoudt te bestaan.