Laptopia: Ladbrokes

Gokkantoor. Het is een vreemde benaming, maar een accurate. Uitnodigend, betrouwbaar of sympathiek zien de panden met geblindeerde ruiten er nooit uit, maar duw de voordeur open en het is duidelijk dat je niet zomaar speelhol kan zeggen tegen een gokkantoor. De scheiding tussen buitenwereld en werkvloer moet net als de tl-lampen, het klinische meubilair en de felle huiskleuren van de firma de concentratie bevorderen. Frisdrank en snacks leveren energie. Alcohol wordt niet geserveerd. Achter de receptie staat ook een waterkoker – nog zo’n typisch kantoorattribuut.

Sportweddenschappen hebben plaats in een kantoor omdat er zogezegd expertise bij komt kijken. Het zelfbeeld van de gokker blijft langer op het niveau dat hem ertoe aanzet geld uit te geven als hij zijn verslaving kan zien als een actieve manier om passief aan sport te doen – als een kantoorbaan die kennis en intellectuele arbeid vereist, en dus ook gerust tijdens de kantooruren mag worden uitgeoefend.

Ik zet mij tussen de plasmaschermen die alles wat in velden en wegen beweegt in beeld brengen. Dat zijn op dit tijdstip voornamelijk wieler-, paarden- en hondenraces. De voetbalzenders houden het even bij herhalingen en analyses. Een aantal schermen schermen met kleurrijke cijfers en letters over de dierenwedlopen die op stapel staan. Grappig is dat de deelnemende honden en paarden een kwalificatie meekrijgen die beginnende gokkers kunnen helpen. Racehonden met bijschriften als ‘Katje dat met geen stokken vooruit te krijgen is’ ‚’Voelt zich niet aangesproken’, of ‚Nul kans op winst’ laat je misschien beter links liggen. Of juist niet. Wie zal het zeggen? Gespecialiseerde pers als Tiercé Magazine misschien. Die wordt in ieder geval zorgvuldig uitgevlooid.

Er is veel volk op kantoor en de sfeer is opperbest. Het betreft vooral oude mannen, die een bril of zelfs een loep nodig hebben om de kleine lettertjes in de kranten en op de schermen te kunnen lezen. Een enkeling ziet er een beetje apathisch uit, maar de meesten zijn bij de zaak. Telkens wanneer er een nieuwe race start, neemt het geroezemoes toe. De betrokkenen laten weten op welk paard ze gewed hebben, opdat bij gebrek aan winst iedereen toch op zijn minst in elkaars verwachtingen kan delen. Er wordt overlegd en heen en weer geroepen. De volgnummers van de paarden zijn tijdens de race inderdaad niet altijd even goed zichtbaar. Een van de mannen – aan het vakblad dat nonchalant in zijn achterzak steekt te zien een kenner – windt zich op over een onoplettende collega. Maar hij wordt op zijn beurt tot de orde geroepen door een zenuwachtig type dat hem verbiedt naar de paarden op het scherm te wijzen, omdat die paarden dan zullen afvallen. Dat bijgeloof is veelzeggend. Dit kantooreiland biedt zicht op alle wedstrijden in alle sporten in alle delen van de wereld, en een gokbiljet geeft de spelers even recht op de illusie dat ze vat hebben op die wereld. Maar de gesofisticeerde controlekamer is in werkelijkheid een isoleercel waar van controle geen sprake is. De paarden maken gekke bokkensprongen, haken voor de start al af, of worden tijdens de race gediskwalificeerd. Aan het eind van de race brengt de finish steevast minder animo teweeg dan de rondjes in de aanloop. Iemand aanroept Putain - de patrones van de verloren zaak. Een ander probeert de harde conclusie van de tv-commentator nog tevergeefs tegen te spreken. De meesten zijn nu stil. Niemand juicht.

Na een tijdje merk ik dat iemand ook nog gokt zonder inzet. The lad’s broke, en heeft dan maar zelf wat nummers op een kladpapiertje gekriebeld. Maar ook dat belandt uiteindelijk in wat het meest gebruikte onderdeel van het kantoormeubilair blijkt te zijn: de papiermand vol verfrommelde biljetten met verkeerde cijfers. Zij zijn de pendant van de gladgestreken bankbiljetten die gestaag verdwijnen in de kassa van de gokindustrie - de privé-belastingsdienst van de kansarmen.