Laptopia: Le Cirio

De vloerplaat in de deuropening van Le Cirio is uitgesleten en verbrokkeld. Het is dan ook de plek waar iedereen moet passeren bij het binnen- en buiten lopen. Maar ik wil ook graag geloven dat de slijtage te wijten is aan de herhaalde pas ter plaatse van de ober, die tijdens een schaars moment van rust vanuit het deurgat zijn terras en de straat overschouwt, terwijl hij wat biljetten ordent in zijn portefeuille. Zo verdwijnt in de loop der eeuwen een stukje grond onder zijn voeten, net zoals het gras onder de zolen van de keeper die in zijn doelgebied op de volgende klus staat te wachten.

MAANDAG 6 JUNI, 13.20 uur

Als poortwachter bewaakt de ober ook de overgang tussen de buiten- en de onderwereld. Buiten schijnt de zon, maar bij een bezoek aan Le Cirio op het terras gaan zitten, is als een croque-monsieur bestellen bij Comme chez soi. Hier binnen zitten, daar gaat het om. Buiten is voor de nitwits die per se voort willen met het leven. In Le Cirio zonder je je af en neem je afstand. Je gaat in op de roep van het besloten boudoir, gunt jezelf de afslag in de donkere steeg die ontsnapt aan de voortgang van de tijd, trakteert jezelf op een beurt in de darkroom onder de drankgelegenheden. Of overdrijf ik nu?

Ooit bracht Francesco Cirio de vruchten van de Italiaanse zon naar deze plek, om ze te slijten aan de noorderling die alleen bieten en patatten vrat. Hoewel Francesco een van de eersten was om voor de export een beroep te doen op conserven, zal het misschien toch geholpen hebben dat dit pand niet te veel licht en warmte binnenliet. Maar waar de aftrek van pomodori en ingelegde aubergines al wel eens een dipje zal hebben gekend, was die van spumante en appelsienlikeur veel constanter. Zo is het etablissement geëvolueerd van een delicatessenzaak tot een Italobelgisch café waar vermout is gaan rijmen op selderijzout. De conserven zijn verleden tijd, alles wordt nu opgelegd in alcohol.

Maar de zon komt er nog steeds niet in. Hoe zou het trouwens komen dat wanneer de mens nu bouwt en inricht, hij zo gretig kiest voor openheid, natuurlijke lichtinval en lichte materialen, terwijl vroeger alles hermetisch werd afgesloten? In Le Cirio brandt de gloeilamp altijd. Bij gebrek aan fotosynthese zijn de lelieruikers en andere bloemstukken geëvolueerd tot exemplaren van kunststof. Klanten worden omzwachteld in een knus deken van textielbehang, fluwelen zetelbekleding, donker houtsnijwerk en gehamerd koper. Een geheel dat via de alomtegenwoordige spiegels nog eens een tweede en een derde keer over je heen wordt gedrapeerd. Een droom voor wie geborgenheid en beschutting zoekt in een karaktervol kader dat hij zelf niet moet stofzuigen. Alleen de sobere laminaatvloer valt wat uit de toon. Horen daar geen zware Perzische tapijten op te liggen?

Maar het grootste mysterie van Le Cirio is wel de monochromie. Blauw, groen of geel krijg je hier niet te zien. Alles wordt in hetzelfde goudbruinrode deel van het spectrum gedwongen, waardoor iedereen onderdeel wordt van een postkaart in sepia. En bij dat sepia hoort ook een zekere leeftijd, want een jong publiek heeft Le Cirio niet. Het gaat om geoefende koffiekletsers en ervaren aperitivo’s. Ik tuur de hele tijd boven mijn koffie uit naar een tweetal dametjes dat hier wellicht al jaren thuis is. Ook hun hond is een habitué. Hij heeft zijn eigen drinkbak, en als hij op de grond ligt te slapen, moeten de andere klanten er maar overheen stappen. Ik sta in bewondering voor het ijzeren gestel van de dames. Aan half-en-halfjes doen zij niet. Ze sommeren de ober - aan zijn uiterlijk te zien een verre afstammeling van Francesco - voor een nieuwe bestelling. Dat wordt dan hun tweede Rochefort 10 van de nog jonge dag. Al kies je in Le Cirio natuurlijk zelf hoe laat het is.

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.