Manon Brulard: 'Traag reizen verandert je notie van tijd'

Vlak voor de pandemie uitbrak, arriveerde Manon Brulard samen met haar vriend Dries in het Japanse Tokio na een fietsreis die bijna een jaar eerder op de Brusselse Grote Markt was begonnen. Sindsdien overtuigen ze met projecten zoals Slowby anderen om ook trager te reizen.

Net zoals velen kwam Manon Brulard, afkomstig uit het Waalse Bergen, oorspronkelijk naar Brussel om te studeren. Ze studeerde vijftien jaar geleden toerisme, een sector die er toen een stuk anders uitzag dan nu. “Er was nog geen sterke markt voor duurzaam toerisme,” zegt ze. “Toen ik na mijn studies tijdens een job in Londen merkte hoe traditioneel het eraan to ging, met al die Harry Potter-gerelateerde activiteiten en bezoeken aan Big Ben, werd ik het werk al snel beu.”

Op jonge leeftijd had Brulard al heel wat van de wereld gezien (de Verenigde Staten, Canada, Zuid- en Centraal-Amerika, Tanzania …) en geleidelijk aan begon ze ook meer met de fiets te reizen. “Ik heb altijd de bougeotte (reislust, red.) gehad,” glimlacht ze. Toen ze vijf jaar geleden een relatie begon met Dries Van Ransbeeck, een heel ervaren fietsreiziger, smeedden ze al snel een groots plan. “Na drie maanden hadden we al het idee om samen naar Tokio te fietsen. Het was voor ons allebei al lang een grote droom om zo'n lange fietsreis te ondernemen.”

Hun 'Road To The Rising Sun' begon op de Grote Markt in februari 2019 en eindigde in Tokio in december van dat jaar. “Vlak voor de pandemie uitbrak inderdaad, we hebben geluk gehad.” Ze verzamelden 13.500 km onder de wielen en doorkruisten 21 landen. Nochtans is Brulard allesbehalve opgegroeid met de fiets. “Ik denk niet dat ik ooit een fiets gehad heb in Bergen. Ik ben pas echt beginnen te fietsen in Brussel, omdat ik me zo veiliger voelde. Er is geen specifieke aanleiding geweest, maar als vrouw voel je je vaak niet op je gemak in de metro of wanneer je 's nachts naar huis moet wandelen.” Het is die bevrijdende kracht van de tweewieler die ze ook in haar documentaire Women don't cycle in de verf zet.

In die documentaire zit een heel aantal portretten van vrouwen die door te fietsen een maatschappelijk statement maken. Onder hen fietskoerier Emma uit Boedapest, wielerkampioene Nyan uit Irak en de Turkse activiste Sema. Die laatste is een van de grondleggers van de Fancy Women Bike Ride, een jaarlijks fietsevenement voor en door vrouwen dat na de start in Izmir in steeds meer steden wereldwijd wordt georganiseerd. Brulard was het meest onder de indruk van de Iraanse Shima, die samen met haar man en hun jonge kindje gedurende vierhonderd dagen in Iran heeft gefietst. “Die vrouwen zijn allemaal leiders van een gemeenschap, die tonen hoe je door te fietsen vrijer kan leven en ook het milieu een grote dienst bewijst.”

Overnachten in andermans tuin

Het koppel keerde vol inspiratie terug van zijn fietsreis en zette die positieve energie al snel om in een eerste concreet project om langzaam reizen gemakkelijker te maken voor anderen. In de eerste maanden van de pandemie zetten ze Welcome To My Garden op, een netwerk van burgers die overnachtingsplekken in hun tuin aanbieden aan trage reizigers. “Na twee weken hadden zich tot onze verbazing al 500 mensen ingeschreven. Nu zitten we aan ongeveer 3.750.”

Begin dit jaar richtten Brulard en Van Ransbeeck Slowby op, een sociale onderneming waarmee ze trage reizigers willen verlossen van het tijdrovende en ingewikkelde plannen van hun uitstap: reisroutes uitwerken, slaapplaatsen en eetgelegenheden zoeken, een programma maken van dingen die je wil zien … Ze ontwikkelen reizen op maat, waarbij ze ook een beroep doen op de gemeenschap van Welcome To My Garden. Op dit moment bieden ze alleen fietsroutes aan, met overnachting in tenten in tuinen, maar binnenkort komen daar wandelprogramma's bij en er wordt ook gewerkt aan een aanbod voor mensen die liever niet kamperen. “Als je traag reist, krijg je een heel andere notie van tijd dan normaal, je beleeft alles intenser en krijgt ook veel gemakkelijker toegang tot de vele verhalen van locals. Ikzelf ben tijdens onze lange fietsreis ook veel opener geworden, je kan in de documentaire zelfs merken hoe mijn gezichtsuitdrukking fysiek verandert, opener wordt.”

Het powerkoppel heeft best al wat ervaring met grote projecten. Zo stonden ze eerder aan de wieg van de Belgische afdeling van Hack Your Future Belgium, een organisatie die asielzoekers, vluchtelingen en kwetsbare migranten aan een job wil helpen door hen te leren programmeren. Ze werkten ook samen aan EqualStreetNames.Brussel, een initiatief gelanceerd door Brulard om meer gendergelijkheid te brengen in de benaming van publieke ruimtes zoals straten en pleinen.