Op vadrouille met Nick Trachet (2): met de trein naar Court-Saint-Etienne

Een dagje wandelen in Waals-Brabant naar het dorp van de familie Goblet d’Alviella en enkele andere bizarre plekken: dat is een uitstap naar Court-Saint-Étienne.

V anuit station Schuman vertrekt er elk uur een IC-trein richting Namen (of Luxemburg). Die stopt na een halfuurtje in Ottignies. Hier kan je een L-treintje naar Charleroi nemen dat je zes minuten later afzet in Court. Ik vond het de moeite niet en ging te voet. Het is maar vijf kilometer. Er is hier ook een maison des cyclistes, waar men een fiets kan huren. De weg loopt rechts lichtjes bergaf onder de spoorwegbrug door (Avenue des Combattants), dwars door Ottignies met een cultureel centrum, een gemeentehuis en gesloten winkels. Links beneden, bij de loop van de Dijle daarentegen, ligt het ene tuincentrum naast de andere grote supermarkt. Je merkt dat dit de as is waarlangs het Nieuwe Wallonië groeit.

Na anderhalve kilometer kom ik aan de kerk van Mousty (de andere helft van het tweelingdorp Céroux-Mousty ligt bovenop het plateau) waar men kan afslaan naar het station. Er is daar een ‘ravel’, een oude spoorwegberm, waar u via een groener parcours Court kunt bereiken, maar ik liep verder tot het volgende rondpunt. Daar vertrekt een weg (Avenue des Métallurgistes) die u langs enkele stoffige bedrijven op een zeer groot fabrieksterrein brengt. Het riviertje dat we oversteken is de Dijle. Ooit stond hier een gigantische staalfabriek. Onze blik wordt aangezogen door één groot bouwsel in de verste hoek van de vlakte. Het is het Parc à Mitrailles.

Hindoetempel
Hier kunnen wel duizend auto’s parkeren! Ooit was dit de staalfabriek Emile Henricot. Die was eerst eigendom van de de familie Goblet d’Alviella. De fabriek werd in 1885 overgekocht door de chef-ingenieur Emile Henricot, die er een staalfabriek uit had ontwikkeld. De ligging was goed langs de spoorlijn die Charleroi verbond met de haven van Antwerpen.

De Usines Henricot specialiseerden zich in bijzondere kwaliteiten staal zoals gegoten treinonderdelen, vaak in speciale legeringen. Zo werden de reactorvaten voor de eerste nucleaire centrales hier gemaakt, maar ook de bol van de bathyscaaf van Auguste Piccard. In de jaren 1950 van de vorige eeuw werkten er wel 2.500 mensen maar de fabriek sloot in 1984. Een hele wereld stortte toen ineen!

Vandaag herinnert de schroothal (Parc à Mitrailles) aan de welvaart van weleer. Het is de grootste evenementenhal in de streek en in de winter wordt hier binnen op donderdagochtend ook markt gehouden met lekkere artisanale producten. In de zomer ligt de markt in het dorp. Wie de ravel volgde komt ook hier uit aan dit geel geschilderde gebouw. Rechts lopen we langs de oude administratieve gebouwen van de fabriek.

Wanneer we de sporen oversteken aan het station, volgen we de hoofdstraat van een dorpje dat snel moderniseert (Rue Emile Henricot – hoe kan het ook anders). Aan het monument voor de gesneuvelden zien we in de hoogte geel geschilderde gebouwen. Dit is het domein van de plaatselijke edelman, de graaf Goblet d’ Alviella. Het is een oude traditie dat de adel zijn bezittingen in een opvallende kleur laat schilderen, of minstens de luiken en deuren, zo valt het beter op hoe rijk ze wel zijn. Op een hoek prijkt het borstbeeld van stamvader Albert, geboren in Doornik maar militair onder Napoleon, dan tegen Napoleon onder Willem van Oranje, vervolgens voor België tegen Willem. Zo zie je maar. Zijn titel kreeg hij van Maria II van Portugal, die hij terug op de troon hielp in 1834 met de groeten van onze Leopold I.

Als we verder omhoog gaan ligt links het schattige kerkje met daarnaast de gele kasteelingang. De straat met de gele huisjes is pittoresk, maar eigenlijk moeten we de weg recht tegenover de kerk nemen (Rue Defalque). Voorbij een monumentale crucifix loopt de weg steil bergop tot boven het plateau, waar de dorpsbegraafplaats ligt.

Dit is de reden waarom we hier absoluut eens moesten komen. In het midden van het kerkhof staat het eigenaardigste grafmonument van België, mogelijk van Europa. Het is de laatste rustplaats van de familie Goblet d’Alviella. Is het een Hindoetempel, een weggelopen hoekje van het Justitiepaleis, een offerplaats voor Zoroaster? Het is sprookjesachtig, dat wel. Je kunt er de trappen oplopen als je discreet de ketting weghaalt.

Niet veel horeca
Dit was een ideetje van Paul Goblet d’Alviella, kleinzoon van Albert, die niet toevallig ook professor in de geschiedenis van religies was aan de ULB. Paul experimenteerde met verschillende godsdiensten, hij trouwde ook met een Engelse protestantse. Hij trok naar Indië met de Prins van Wales en schreef boeken over symbolen en godsdiensten. Ik vrees dat u die allemaal zal moeten lezen om te begrijpen wat er hier op de pijlers staat gebeiteld.

Of geniet gewoon van het uitzicht en de stilte hierboven alvorens weer af te dalen naar het stationnetje, waar de trein ons terugbrengt naar Ottignies. Er is niet veel horeca in Court. Bij het station van Ottignies zijn er wel enkele meer of minder gezellige zaken. De Taverne du Chêne heeft alvast een Belgische menukaart die ik nog eens moet proberen...