Op vadrouille met Nick Trachet (3): Met lijn 232 naar de Verbrande Brug

V erbrande Brug is een gehucht van Grimbergen, met een kerkje en een moderne hefbrug. Deze brug werd niet verbrand, de naam dateert uit de tijd van de Spanjaarden. Ze moeten daar toen gevochten hebben. Dat deden ze ook tijdens het begin van de Eerste Wereldoorlog. Op school leerden wij over korporaal Trésignies, die zijn leven gaf om de toenmalige brug te laten zakken onder het vuur van de Duitsers. "En zakken zal ze!" stond er in onze schoolboeken. Vandaag ziet de buurt van de brug er wat sjofel uit. Aan de westkant gedenkt een monumentje in blauwe steen de heldendaad van de man, maar hij wordt waardiger bedacht met een café. Een Belgischer monument is ondenkbaar. Veel huizen staan te verkommeren, alleen café Trésignies heeft gepoetste ramen.

Vandaar begint een steenweg naar Eppegem en Zemst. Voorbij een manège begint een zeldzaam landelijk landschap, dat een natuurgebied blijkt te zijn: Dorent-Nelebroek, het zijn drassige weiden en kwelders, tussen de steenweg en het industrieterrein. Het reservaat ligt op vroegere meanders van de Zenne en een 'oude' kanalisatie van die rivier uit de negentiende eeuw, Daar achter ontmoet ik de 'nieuwe' Zenne, gekneld in een betonnen goot vlak voor de Mechelsesteenweg (N1). Als ik rechts afdraai, richting Vilvoorde, kom ik bij het uiteinde van de Woluwelaan. Hier ergens was ooit de samenvloeiing van de Woluwe in de Zenne, maar de mens speelt hier al eeuwenlang met het landschap. Als we het straatje van het crematorium nemen, steken we de betonnen Zenne opnieuw over, westwaarts. De Zenne stinkt vandaag niet meer, maar de statige populieren die er ooit stonden, zijn gekapt. Late we hopen dat er nieuwe komen?

Ook hier sta ik, zoals eerder in Lembeek, bij een overstort van het kanaal. Nochtans ligt het kanaal van Willebroek hier nog een paar kilometer verder. Iets verder zien we masten: zeilbootjes, motorboten, een onverwachte stek voor een jachtclub. Voor mij ontrolt zich daar het weidse zicht van de Insteek van Verbrande Brug. Dit insteekdok, men spreekt ook vaak van de "darse", werd vorige eeuw modern uitgebouwd voor de groeiende industrie van Brussel en Vilvoorde. Het idee was wel veel ouder. Die van Mechelen waren er sinds de middeleeuwen al tegen dat Brussel een eigen kanaal kreeg, zij konden geen tol meer heffen op de goederen met bestemming hoofdstad. Toen heeft men met het idee gespeeld om die van Mechelen dan ook maar een eigen kanaal te geven door de Zenne recht te trekken.

Containerterminal
Dit stuk hier moest de verbinding vormen tussen de twee kanalen. Vandaag is het een dok dat breder is dan het kanaal van Willebroek zelf. Veel industrie is er nooit neergestreken, toch geen watergebonden industrie. Er is de elektriciteitscentrale met zijn twee machtige koeltorens, maar de bedrijven die de overkant bezetten, lijken wel met hun rug naar het water te staan. Enkel helemaal op het einde, weer naar het dorp toe, is er een vrij nieuwe containerterminal, waarvan de kaai op een rustige dag krioelt van de ganzen, ik zag minstens vier soorten.

Jachthaven
Op een zonnige dag is het hier wondermooi. Het zicht reikt ver, tot aan de bossen van Grimbergen, er is weinig gerij, want de berm van het dok is (met min of meer succes) gesloten voor autoverkeer. Op een mooie dag zitten er tientallen groepjes mannen te hengelen met hun familie. Door het koelwater van de centrale is de watertemperatuur bijna tropisch. Lang geleden legde ik hier met vrienden zwemproeven af. Maar we moesten opletten. Er werd gefluisterd dat er in de darse tropische vissen leefden, misschien wel piranha's?

Ga in het gras zetten en haal de picknick boven. Geniet van de watersporters die voorbij glijden. Hier vergaderen Brusselse zeescouts en is er een jachtclub van de Luchtmacht. Nooit zou een mens denken dat we hier in de buurt van Brussel vertoeven. Het dok is zowat anderhalve kilometer lang, er is dus plaats voor zitters en wandelaars. Wanneer de zon begint te zakken, stap ik verder richting dorp en kanaal. Waar de autobrug over het dok gaat, is er nog een verrassing: daar ligt de jachthaven van Grimbergen. Clubhouses zijn vaak nogal gesloten instellingen, maar hier staat er uitnodigend "wandelaars en fietsers welkom" op een bord voor de poort. Dit is de enige horecazaak van heel deze waterboulevard. Zonder de minste pretentie zetten ze er een koffie of schenken ze een Duvel voor een prijs die in Brussel niet te vinden is (open op donderdag- en vrijdagavond, zaterdag en zondag).

Na een namiddag rond het water loop ik tevreden terug naar de brug van Verbrande Brug, waar de bus al staat te spinnen. Ook vanaf het station van Vilvoorde rijden enkele bussen naar Verbrande Brug of langs het crematorium (280,282,683).