'Alien: Romulus' recycleert en imponeert

In Alien: Romulus doet Alien eindelijk weer wat je van het iconische ruimtemonster verwacht: je laten ineenkrimpen van de angst.

In space no one can hear you scream, maar in de bioscoopzalen wel. Dat zou je tijdens Alien: Romulus moeten merken. De zevende aflevering in een franchise die na een fenomenale start veel van haar pluimen verloor, keert terug naar haar ijzingwekkende roots. Doel is niet om de mythologie uit te breiden met allerlei filosofische vraagstukken zoals Ridley Scott probeerde in Prometheus (2012) en Alien: covenant (2017). Doel is dit keer om je te doen rillen en gillen. En dat lukt vrij aardig.

Fede Alvarez, een Uruguayaanse regisseur die geen hoge toppen scheerde met zijn Evil dead-reboot of de thriller Don’t breathe, zoekt het niet te ver. Hij pleziert de fans met de succesnummers uit Ridley Scotts originele Alien uit 1979 en Aliens, het erg spectaculair vervolg van James Cameron. Soms slaat hij wel iets te slaafs of opzichtig aan het recycleren of knipogen.

De nieuwigheid is dat de Facehuggers en de Xenomorph, wereldberoemde creaties van de Zwitserse kunstenaar H.R. Giger, deze keer onervaren jongeren aanvallen en bezwangeren. De stakkers hoopten in een verlaten ruimtestation materiaal te vinden om weg te raken van een troosteloze mijnplaneet. Cailee Spaeny uit Priscilla en Civil war bijt Ellen Ripley-gewijs het felst van zich af.

Geen nieuw meesterwerk, maar daar ligt de lat al lang niet meer. Het belangrijkste is dat een handvol scènes in deze space horror je effectief de stuipen op het lijf jagen.

Alien: Romulus is vanaf deze week te zien in de filmzalen