Evil does not exist: van de natuur geen kwaad

Ryusuke Hamaguchi probeert na Oscar-winnaar Drive my car te onthaasten. In Evil does not exist wordt een Japanse natuuroase bedreigd door glampingtoerisme.

Op korte tijd wierp Ryusuke Hamaguchi zich op als een van de interessantste filmauteurs van Japan en de rest van de wereld. Met Asako I & II (2018) en Wheel of fortune and fantasy (2021) deed hij van zich spreken, met Drive my car (2021) schuurde hij naar de top. Die meesterlijke bewerking van een verhaal van Haruki Murakami viel in de prijzen op het Festival van Cannes om vervolgens vier Oscar-nominaties te versieren en de Oscar voor beste internationale film effectief te winnen.

Het kleine nadeel van zo’n triomf is dat het druk zet op een opvolger. Hamaguchi probeerde er aan te ontsnappen door in te gaan op een verzoek van Eiko Ishibashi, de componist van Drive my car, om haar nieuwe compositie visueel te begeleiden. Hamaguchi ging zo op in de beelden, de personages, de potentiële verhaallijnen én vooral de locatie dat hij dat muzikale project, Gift, wilde doortrekken in een volwaardige speelfilm.

In het verstillende Evil does not exist genieten een alleenstaande vader en zijn dochter van een eenvoudig, onthaast leven in een gemeenschap met nog veel respect voor de ongerepte natuur. De mensen leggen er zich dan ook niet zomaar neer bij de plannen om een stuk van hun rust en oase op te offeren aan het glampingproject van aalgladde projectontwikkelaars die geld willen verdienen aan overwerkte inwoners van Tokio.

De samenvatting klinkt helaas wel een stuk spannender dan de film is. Hamaguchi slaagt erin om je helemaal te laten opgaan in de natuurpracht en helpt je met kabbelende beken en ruisende bomen tot rust te komen. Dat is niet niks. Maar dramatisch had het toch wat meer mogen zijn.

Evil does not exist loopt vanaf vandaag in de zalen