'Fremont' is een in melancholie gedompeld gelukskoekje

Met de Californische zwart-witfilm Fremont maakt de Iraanse Brit Babak Jalali het wachten op de nieuwe Aki Kaurismäki of Jim Jarmusch draaglijk.

Sommigen jagen geluk na, jij creëert het: heb je er ooit bij stilgestaan dat iemand al die in gelukskoekjes opgeborgen, nog af te bakken affirmaties en zoutloze oosterse spreuken ook moet bedenken en afdrukken? De Afghaanse vluchtelinge Donya wel: ze werkt dan ook in een gelukskoekjesfabriek in Fremont, een Californisch stadje tussen San Francisco en San José waar wel meer mensen zijn aangespoeld op zoek naar een beetje geluk.

Tegen haar psycholoog, een rare snuiter, liegt ze dat ze het te druk heeft met haar sociale leven om diep na te denken over ontheemding en andere grote thema’s of trauma’s. In werkelijkheid is ze eenzaam en slapeloos, maar niet radeloos of humorloos, en niet helemaal ontevreden over de routine en het surplacen.

Fremont is niet het zoveelste sociaal-realistische portret van een migrant die tot overlevingsstrijd is veroordeeld. Regisseur en scenarist Babak Jalali hengelt niet naar verontwaardiging en medelijden. De Iraanse Brit sluit met zijn minimalistische, melancholische zwart-witfilm veeleer aan bij de vroege films (of zelfs Paterson) van Jim Jarmusch en de tragikomische kleinoden van Aki Kaurismäki over verschoppelingen die zich niet laten platslaan door tegenslagen.

Soms charmeert de humor, soms het gestuntel van Jeremy Allen White, de krullenbol uit successerie The bear, die een automonteur speelt en hopelijk veel volk lokt naar deze fijne slowfoodfilm. Maar het meest plezier beleef je aan de onthulling van de absurde, poëtische momenten die zomaar opduiken in de doordeweekse dagen van een ontheemde werkneemster in een gelukskoekjesfabriek in Fremont.

Fremont is vanaf morgen te zien in de filmzalen