Ão wervelt en ontroert in AB

Frontvrouw Brenda Corijn, die ooit in een vat vol saudade is gevallen, noemde het matinéeconcert van Ão gisteren in de AB Club een cadeau. Het werd door de dynamische band, heerlijk meanderend tussen akoestische en elektronische klankkleuren, bevlogen uitgepakt.

Het is altijd wat wennen: buitenkomen van een concert in een club zonder ramen en merken dat het nog licht is. Omdat hun avondshow in de AB Club uitverkocht was, had Ão er nog een namiddagconcert aangeplakt. Negen maanden geleden zagen we het kwartet rond Brenda Corijn, een Belgische met Portugese wortels, op ongeveer op hetzelfde uur tijdens het Brussels Jazz Weekend, toen nog in volle zon. Sindsdien is er veel gebeurd: na de zomerfestivals was er in de herfst debuut Ao Mar, gevolgd door een clubtournee die nu ook thuisbasis Brussel aandoet.

In een club komt de sfeervolle muziek, introspectief en hypnotiserend, sowieso beter tot zijn recht. ‘O Vazio’ begon bijzonder sterk en liet meteen horen wat Ão voor heeft op andere bands: een unieke blend, die door de opeenvolging van shows nog aan kracht heeft gewonnen. Het geheel smaakte opnieuw zoveel intenser dan de som van de delen.

Mitella

Corijns stem blijft het ankerpunt. De zangeres verscheen verrassend met een mitella op het podium. Ze had het over een ongelukkige val waardoor haar schouder uit de kom was geraakt en gaf er meteen een kwinkslag aan door te zeggen dat ze zich had opgeofferd, omdat zij als enige op het podium een arm kon missen zonder het groepsgeluid te mismeesteren.

Ão zag het levenslicht in 2000 nadat de zangeres tijdens haar Erasmusjaar in Porto muziekbestanden was beginnen uitwisselen met Siebe Chau in zijn studentenkamer in Leuven. Maar het was pas toen stem en discreet Latijns gitaarspel extra rugdekking kregen dat de band snel grote stappen zette.

Dynamiek

De manier waarop de analoge percussie van Bert Peyffers, die met zijn Afrikaanse en oriëntaalse invloeden achteraan vaak als een magiër te keer ging, steeds weer inhaakte op en verstrengelde met de eigentijdse elektronica van Jolan Decaestecker zorgde voor extra dynamiek. Wat begon met handgeklap of subtiele geroffel ontspon zich meermaals tot een wervelend dansvloertapijt, om na de ontlading finaal opnieuw ontroering te vinden in het melancholische stemgeluid van Corijn, al dan niet gedrenkt in eigen echo.

Zonder het goed te beseffen waren we eerder op de avond bij het binnenkomen van de verduisterde zaal tussen de bandleden beland die allemaal naar Roufaida stonden te kijken. Ze hadden het opkomende Marokkaans-Nederlandse talent zelf als voorprogramma gekozen. Wanneer ze begon te zingen besefte je ook waarom.

Speeltuin vol talen

Zij en Corijn delen niet alleen een bos vol krullen, maar ze dompelen zich ook graag onder in een speeltuin vol talen, zoals Roufaida het passend uitdrukte. Zij zong in het Engels, het (Marokkaans) Arabisch en het Riffijns, coverde met veel gevoel de Libanese zangeres Fayruz, bracht poëzie van de Syrische dichter Nizar Qabbani en evoceerde met een guembrigitaar woestijntrance.

Ão wisselde Portugees af met Engels, traditionele geluiden met synths en samples, tracks uit hun titelloze ep met recent werk uit Ao Mar. ‘Avó’, ontstaan na een Marokko-reis van Corijn met haar beste vriendin, vertolkte het gemis (van wortels) dat ze toen ook voelde en zat vlak voor ‘Agarrar’, Ão’s allereerste Portugeestalige song.

Mysterieuzer

Een geladen versie van Tamino’s ‘Indigo Night’ klonk middenin de set haast nog mysterieuzer dan het origineel. De ingetogen ballade ‘Guardar’ en het op My Brilliant Friend geïnspireerde ‘Meninas’, Corijns versie van twee meisjes op het strand die kracht vinden bij elkaar, werden aan elkaar gekoppeld met beats. Op de Bossa-klassieker ‘Berimbau/Consolação’ contrasteerde de metalige gitaar van Chau met een swingende zangpartij.

Het bedwelmende ‘Tea’, ooit geschreven als weerwoord op mensen die Corijns Portugees maar vreemd vonden klinken, blijft een van onze livefavorieten, en ook nu werd het kippenvel genererende ‘Outra Mulher’, over niet kunnen loslaten, opgespaard tot het einde van een begeesterend concert dat beurtelings wervelde en ontroerde en waarvan het moeilijk loskomen was. Het licht hielp.

Gezien op zondag 18 februari in de AB Club. Ão speelt op vrijdag 26 april in de Botanique in Brussel.