Vragen voor Elisabeth Lucie Baeten: één persoon, veel persoonlijkheid

Op haar Instagram-pagina beantwoordt ze meestal vragen van politici met pr-problemen, als ‘Katrien van Politiek PR’. Bij deBuren beantwoordde Elisabeth Lucie Baeten vragen van de interviewster en het publiek als zichzelf.

Bij het Vlaams-Nederlands Huis deBuren loopt een reeks aperitiefbijeenkomsten waarop het publiek mee vragen kan stellen aan de centrale gast. De bezoekers worden daarbij voorgegaan en wat in toom gehouden door een professionele interviewer. Bij een Belgische gast hoort dan altijd een Nederlandse interviewer, opdat de Vlaamse terughoudendheid en de Nederlandse openhartigheid elkaar wat in evenwicht zouden houden.

In dit geval was het de Nederlandse journaliste en cabaretière Dianne Liesker die vragen stelde aan Elisabeth Lucie Baeten. Baeten is scenariste en actrice van tv-reeksen als De laatste dag, schrijfster van het populaire kinderboek En ze leefden nog, columniste bij Feeling, kandidaat in De slimste mens ter wereld, en ‘onlinepersoonlijkheid’ vanwege haar druk telefonerende alter ego's ‘Katrien’ en ‘Julie’, die op Instagram de pr-rampen van politici (Theo, Conner, Alexander) en andere bekendheden (Coninx, Van Nieuwkerk) satirisch in de verf zet door ze zogezegd mee binnen de perken te helpen houden. Veel dus.

Eerste vaststelling na deze aperobabbel voor het goedgevulde deBuren-zaaltje (dat de concurrentie moest aangaan met de eerste terrasjes): van ‘vragen uit het publiek’ een ‘format’ maken, heeft bij gereserveerde Vlamingen slechts als resultaat dat ze tijdens de vragenronde die meestal gebruikelijk is aan het einde van een publiek interview, misschien net iets meer geneigd zijn om effectief vragen te stellen.

Voorts was het vooral de alerte en enthousiaste Liesker die honderduit vragen stelde over alles wat maar ter sprake kwam. Zelfverklaarde ‘people pleaser’ Elisabeth Lucie Baeten toonde zich bereid op alles te antwoorden. Al had ze volgens de regels van het format recht op twee jokers wanneer ze wilde passen. Ze dreigde die alleen in te zetten toen ter sprake kwam dat ze als kind al als ‘hoogbegaafd’ werd gediagnosticeerd. Omdat ze dat een beetje een vervelend etiket vond.

Zo werd deze tweede editie van ‘Je mag me alles vragen’ (in mei volgt er nog één met de voormalige voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad Amir Bachrouri) een vrij regulier interview, maar dan aan een hoog tempo, en met heel veel onderwerpen. Omdat Baeten dus gewoon heel veel ís. Niet alleen beroepshalve, maar ook als mens: vrouw, moeder, partner, zus van vier, bekende Vlaming, spreekbuis, overbevraagd, bedeeld met een absoluut gehoor, licht perfectionistisch, verslaafd aan haar telefoon, feministisch, soms wat angstig, gevoelig voor onrechtvaardigheid, begaan met de Palestijnse zaak, vaak moe, vroeger gepest, fan van mindfullness, én chronisch pijn lijdend. Dat laatste vanwege erg laat vastgestelde adenomyose - een variant op de al even pijnlijke endometriose, de baarmoederaandoening die sinds een recente Pano-reportage waarin Baeten getuigde weer even wat meer aandacht kreeg.

Je ging je hierdoor afvragen waarvoor je Baeten nog het meest bewonderde: haar stille omgang met de pijn, of haar bescheiden, bedachtzame omgang met haar uitgesproken productiviteit en succes.

Toen ze vertelde hoe ze destijds, tegen beter weten in, zelfs vlak voor en na haar bevalling verder vocht tegen de stress die haar wekelijkse column in Knack met zich meebracht, zei Baeten op een onbewaakt moment: "Ik ben maar één persoon." Bij iemand die niet alleen Elisabeth en Lucie, maar ook nog eens Katrien en Julie heet, zou je daar aan gaan twijfelen. In het najaar komt er weer een nieuw boek, en daarnaast denkt Baeten na over haar rol in de aanloop naar de verkiezingen, en over de aanbiedingen die ze kreeg van zowat alle media. Moge ze daarbij ook altijd haar mooie zelve blijven, als het even kan ook zoveel mogelijk pijnvrij.

Je mag me alles vragen: Elisabeth Lucie Baeten, gezien op 14/3 bij deBuren