Estafette: Achtervolging in Ter Kamerenbos

Vanuit sociologisch oogpunt zijn lopers vreemde wezens. Zet ze samen in een wedstrijd en het zijn de beste vrienden. Ze motiveren elkaar. Ze delen ervaringen en zelfs water of eten. Maar zoek je ze op in hun natuurlijke habitat, dan valt het op dat lopers eerder solitaire wezens zijn.

De meerderheid trekt er alleen op uit. Ga ’s middags maar eens kijken in het Warandepark. Op piekmomenten zie je tientallen sportievelingen hun kilometers malen. Soms in kliekjes. Maar vaak zijn het einzelgängers.

Ik ben geen uitzondering. Ik hoef al geen muziek in mijn oren, laat staan een maatje voor onderweg. Geen gekakel aan mijn kop of andermans tempo om mee rekening te houden. Heerlijk. Behalve soms. Dan kan ik het niet laten. Soms haak ik gewoon mijn karretje aan. Zoals afgelopen donderdag.

Ik kondigde mijn laatste plaat af, hees me in mijn loopplunje en zette koers richting het Ter Kamerenbos. Lopen. Heerlijk. Maar die avond toch ook een tikkeltje saai. Na een grote lus door het bos langs de Denneboslaan, de Bosvoordelaan, de Groenendaalselaan en de Panoramalaan had ik het gezien. Verandering van spijs doet eten. Ik besloot op het pad rond de vijver te gaan lopen. Doe ik normaal nooit. Net op het moment dat ik afdraaide richting water sneed een groepje van vier lopers me de pas af. Iets sneller dan ik tot dan toe aan het lopen was. Maar ach, ik had nog wat overschot en besloot te volgen. Kort na mijn aansluiting moest er eentje de rol lossen. Ik nestelde me in het spoor van een volledig in het zwart gehulde loper. Het enige witte aan hem was het snoertje dat naar zijn rechteroor leidde. Vooraan bepaalde een jongeman met pet en blauw jasje de tred. Pittig, maar niet afmattend.

Het pad rond de vijver is niet verlicht. Uitkijken was de boodschap. Loper twee loste de rol. De eerste ronde zat erop. Geen idee hoeveel we er zouden doen. Ik wilde alleen volgen. Blauwe jas leidde. Ik zat mijn zwarte haas op de hielen. Hij zal het wat vervelend gevonden hebben, zo’n onbekende collega ongevraagd in zijn kielzog. Hij wilde me afschudden en versnelde richting blauwe jas. We hadden een wedstrijd. Ik versnelde. Tot net naast zwarte haas. Geen blik, geen woord. Ik kan goed tegen mijn verlies. Maar als deze loper mij eraf wil hebben, dan zal hij het potverdikke moeten verdienen, dacht ik.

Ronde drie ging in. Wedstrijdsituatie: blauwe jas op kop, gevolgd door zwarte haas en mezelf. De rest deed niet meer mee voor de knikkers. Blauwe jas liep op wolkjes. Hij was zich niet bewust van de krachtmeting die zich achter zijn rug afspeelde. Het parcours kende een kleine scherprechter. De helling achter Le Chalet Robinson. Een eitje voor blauwe jas. Zwarte haas kreeg het moeilijk. Zijn tempo stokte. Was het een echte wedstrijd geweest, dan was dit het moment waarop ik zilver veilig zou stellen. Maar dit was gewoon een rondje lopen met onbekenden. Supertof. Ik was al lang dankbaar dat zwarte haas en co de sleur uit mijn training hadden gehaald. Ik bleef bij hem, prevelde een bemoedigend woordje in het Frans en liet hem als eerste aan de afdaling beginnen. Met een laatste krachtinspanning spurtte hij naar beneden, het zilver tegemoet. Hij mocht het hebben.

Aangekomen bij het overzetbootje richting Le Chalet Robinson polste ik naar hun ambities. De vier bleken studenten. Ze trainden voor de 10km van de ULB op 27 april. Een tip voor wie onlangs startte met zijn voorbereiding voor de 20km door Brussel. De opbrengst van de wedstrijd dient trouwens om wetenschappelijk onderzoek aan de universiteit te steunen. Nobel.

Mijn sociologisch onderzoek was rond. Als we maar willen, hoeft een looptraining echt niet in alle eenzaamheid te gebeuren. En als je op de juiste onderzoeksmaterie stoot, haal je behalve een korte babbel ook nog extra rendement uit je training. Ik liet de heren op adem komen en zette weer koers naar Flagey.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter