Estafette: Als een gems op bolvormige bergen

Ik heb nooit citaten aan de muur gehangen, maar ik ben een groot aanhanger van de volgende uitspraak van Albert Einstein: “Het leven is als fietsen. Om je balans te houden, moet je in beweging blijven.”

Dus trok ik enkele weken geleden samen met een vriend naar de Vogezen voor een korte maar erg deugddoende fietsvakantie.

Het middengebergte leent zich daar perfect toe: je kan er een hele week rondfietsen zonder twee keer dezelfde berg langs dezelfde kant te beklimmen, je hoeft niet in topvorm te zijn om de colletjes te bedwingen en bovenal: het is er betoverend mooi. Zoals een wielertoerist op leeftijd het verwoordt wanneer we tijdens een van onze ritten aan een terrasje stoppen voor een cola: “Vergeet niet om af en toe naar links en naar rechts te kijken!”

Vergis je niet, het is geen luxevakantie. Op de camping keren we vier dagen terug naar de roots, met een dagindeling van opstaan, tanden poetsen, ontbijten, fietsen, douchen, eten en opnieuw gaan slapen. Enkel zo win je de Tour.

Een van de meest tot de verbeelding sprekende bergen in de buurt is de Ballon d’Alsace, genoemd naar zijn ballonachtige vorm. In 1905 wordt de Ballon als eerste officiële beklimming in de Tour de France opgenomen. In 1913 kan drievoudig Tourwinnaar Philippe Thys uit Anderlecht slechts aanklampen op de venijnige Vogezencol, in 1914 verliest hij er zelfs twee minuten op zijn voornaamste concurrenten. In 1969 slaagt Eddy Merckx zijn eerste slag op de Grand Ballon en de Ballon d’Alsace door met zes man weg te gaan en ze vervolgens een voor een uit het wiel te rijden, de basis voor zijn eerste Tourzege. In recentere tijden (2005) maakt de Deen Michael Rasmussen er furore, zij het niet op water en brood. En nu, in 2014, is het aan Jurgen en mij.

Misschien is de Ballon d’Alsace wel de meest regelmatige klim van de Vogezen: negen kilometer klimmen aan zeven procent. Dat wordt rustig beginnen, onderweg steevast genoeg eten en drinken (denk aan de woorden van José De Cauwer) en een goed ritme zoeken zonder de souplesse te verliezen.
Door het zware regime van de voorbije dagen voelen de benen zwaar aan tijdens de afdaling naar Saint-Maurice. Op een klein verzetje proberen we ze desondanks wat warm te rijden. Vanaf de eerste bochten van de beklimming gaat het steil omhoog. Het is frisjes in het bos. Ik vul mijn longen met verse lucht en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Wielrennen is niet enkel het leven, het is ook fysica en een beetje wiskunde – vraag maar aan Einstein. Vanboven op de col mag je helemaal uitgeput zijn, dus is het een kwestie van de koekjes, drinkbussen en – in noodgevallen – het druivensuiker evenredig te verdelen over de resterende klimkilometers.

Met nog vier kilometer in het verschiet, drijf ik het tempo wat op. Philippe Thys plafonneert, even verderop heb ik Michael Rasmussen in het vizier. Ik hang even in zijn wiel en klauter in de laatste kilometer als een gems van hem weg. Merckx krijg ik niet meer te pakken.
Vanboven nemen we de obligate foto aan het plaatsnaambordje en drinken we een koffie in de lokale auberge, om vervolgens de afdaling in te zetten naar de Ballon de Servance, de tweede en laatste beklimming van de dag. We mogen onze balans niet verliezen.

Eindredacteur Ken Lambeets wordt soms ook ‘de adelaar van Linter’ genoemd