Estafette: De besten van Brabant

Het voetbalveld in de schaduw van het UZ Jette bestaat al jaren niet meer. Verkaveld. De stad slibt dicht. We hebben seizoenen lang gevoetbald op het kale maar degelijke veld dat gedeeld werd met zusterclub Ritterklub Jette.

Die zondag, aan het begin van het seizoen, had ik drie keer gescoord voor de scholieren van SCUP Jette. Na de wedstrijd nam de coach, de hartelijke monsieur Munoz, een voetbaldier zoals ik er maar zelden ben tegengekomen, me even apart. Ik heb veel aan hem te danken. Hij zou me opgeven voor de Brabantse selectie. Als beloning voor mijn goals en inzet.

De selectiewedstrijden om de beste voetballers van de provincie Brabant in een team te verzamelen, werden destijds in het jeugd- en trainingscentrum van RSC Anderlecht in Neerpede georganiseerd. Na de heuglijke tijding onderging ik enkele opwindende slapeloze nachten. Wie weet zou ik wel niet ontdekt worden? De druk was groot voor een dertienjarige voetbalverliefde jongen.

We moesten op woensdagmiddag aanwezig zijn. De zenuwen gierden door mijn jonge lichaam. Gespannen, bijna overspannen, snelde ik huiswaarts waar vader me zou opwachten voor de belangrijkste lift van mijn jonge leven. Maar hij was er niet. Verhinderd door zaken.

Destijds was ik woedend, vandaag, op zevenenveertigjarige leeftijd, heb ik spijt. Nu ik zelf verantwoordelijkheid draag, besef ik hoe druk het leven van een vader kan zijn.

Ik zat in zak en as. Ik kreeg hulp van mijn vriend Sven. Zijn vader, leraar, was vrij op woensdagmiddag, zou mij snel even brengen. Wij kenden elkaar van de scouts. Onze ouders waren bevriend. Mijnheer Gatz zorgde er voor dat ik net op tijd in Neerpede aankwam. Hij tufte mij ijlings in zijn witte DAF Variomatic naar West-Brussel.

Ik moest vrijwel onmiddellijk de wei in. Enkele tientallen jongeren stonden al op het veld en werden ingedeeld in verschillende elftallen. Jongens verenigd door dezelfde droom, strijdbaar om bij de besten van Brabant te behoren. Tot mijn grote verbazing werd ik als centrumspits geschaduwd door Evert, klasgenoot van Sven. Evert, de sierlijke centrale verdediger van opleidingsclub Hoger Op Merchtem, destijds de kweekvijver van grote talenten zoals Leo Van der Elst en Gilles De Bilde.

Als vrienden elkaar tegenkomen op een voetbalveld, gescheiden door clubkleuren en, in dit geval, door een virtueel elftal, worden ze tijdelijk vijanden. Mannen blijven altijd mannen. Mijnheer Gatz, geflankeerd door zijn zoon Sven, keek rokend toe naar de broederstrijd.

Tijdens de rit naar Neerpede had ik mijn strategie bepaald. Ik zou het brutaal en zelfbewust aanpakken. Bij het eerste balcontact zou ik de bal zo opvallend en volmaakt mogelijk tot mij nemen en Evert meedogenloos uitspelen.

Helaas. Hij had ook een plan. Evert zou ook laten voelen dat hij er stond. Ik kermde van de pijn en zakte in elkaar. De harde tik op mijn knie schakelde mij onmiddellijk uit. Afgevoerd zonder ook maar een bal te raken. Ontroostbaar was ik. Vader Gatz reed mij stilzwijgend naar huis.

Het is allemaal goed gekomen. Sven en Evert zijn nog steeds vrienden en mijn kantoor biedt zicht op het vermaledijde voetbalveld. Ik denk elke dag nog even aan mijnheer Gatz. Hij is vorige vrijdag gestorven. Hier blijft hij leven.


David Steegen is persverantwoordelijke van RSC Anderlecht.