Estafette: De exit van John van den Brom

"Ze mogen zeggen wat ze willen. Een ontslag is altijd pijnlijk. Zelfs met een hoge ontslagvergoeding." David Steegen blikt terug op het ontslag van John van den Brom bij Anderlecht.

Het eerste trainersontslag dat ondergetekende mocht meemaken. Het vertrek van de jonge Nederlandse trainer, nog geen jaar geleden bezongen en bejubeld door dichte drommen supporters in volle stadions, geliefd door vriend en vijand, wordt op een zonnige zondagmorgen beslist. Het gedwongen vertrek zal diezelfde avond bekrachtigd worden door de voorzitter.

De avond voordien verliezen in Leuven, degradatiekandidaat, is van het goede te veel. Negen nederlagen horen niet bij de hoofdstad.

Aan het ontbijt, de dag na het verlies, is de stilte oorverdovend. Boven het oefen- en trainingscentrum van Anderlecht, aan de vijvers in het groene Neerpede, hangt een verstikkende sfeer. De last der machteloosheid van de verliezer. Iedereen heeft slecht geslapen na de fatale negende nederlaag aan Den Dreef in de studentenstad aan de Dijle.

Aan de tafel van de technische staf ontbreken twee mensen. De coach en de algemeen directeur. De spelers eten zonder een woord te spreken. Hier en daar wordt fluisterend wat gemompeld.

Het is negen uur ‘s ochtends. De auto’s van de twee sportleiders staan op de parking. Ze hebben zich afgezonderd in het kantoor van de grote baas. Een erg emotioneel gesprek, blijkt achteraf. Na een halfuur komen ze beiden de eetzaal binnen. Ze schudden de hand van alle aanwezigen. Dat gebeurt altijd in Anderlecht. De laatst aangekomene groet iedereen. In goede en in kwade dagen.

Aan de poort staan cameraploegen, fotografen en journalisten. Zij hopen op een zin, een zucht, een beeld, een uitbarsting, een ontsporing. RSCA houdt de boel gesloten, uit zelfbehoud. Een groot deel van de voetballiefhebbers is tevreden met het vertrek van John van den Brom. We kunnen ze geen ongelijk geven, maar we staan machteloos.

Hoe leg je aan de buitenwereld uit dat hij niet de enige schuldige is? Onbegonnen werk. Alleen het sportieve telt.

De dag nadien kondigt de voorzitter de aanstelling van Besnik Hasi als hoofdcoach aan. De loyale assistent van John van den Brom wordt overdonderd door de massale persaandacht maar hij doet het goed. Hasi is gelouterd. Hij weet wat hij moet zeggen en ontwijkt elke journalistieke val. Waardig wordt afscheid genomen van John van den Brom. De koning is dood, leven de Koning. Zoiets.

Na de persconferentie komt de inmiddels voormalige trainer wat spullen ophalen en afscheid nemen. Traantjes en krop in de keel. Niet alleen bij de (voormalige) coach. Wij, de collega’s, hielden van John. Hij eerbiedigde elke medewerker. De boekhouder, de kiné, de verkopers, de materiaalmannen. Menselijke, mooie man. Plots is hij weg. Brutaal verdwijnt hij in de coulissen van het voetbal. Het leven gaat verder.

Nieuwe trainingsvormen, wat meer discipline, de herinvoering van boetes, een duidelijk en strak tactisch onderricht en een vastomlijnd communicatieplan brengen structuur in de kommervolle week. Besnik Hasi kent het huis. Voor zijn eerste thuiswedstrijd als hoofdtrainer in het Constant Vanden Stockstadion komen Jan Koller, Vincent Kompany en Marcin Wasilewski op bezoek. RSCA wint gezwind van een zorgeloos KV Oostende.

Er waait alvast een nieuwe wind door de club. Zo snel kan het gaan. John is nog geen week weg. We hebben hem wel gemist.

David Steegen is persverantwoordelijke van RSC Anderlecht