Estafette: De minnares van Vitesse Arnhem

Ik heb Esther Bal leren kennen. Ze werkt al meer dan een decennium voor Vitesse Arnhem, de Nederlandse voetbalvereniging waar het nooit rustig is. FC Hollywood aan de Rijn.

‘La Bal’ is een begrip in Nederland. Ze heeft een mooie reputatie.

Hard Gras, het Nederlands literair tijdschrift, wijdde enkele jaren geleden een heel nummer aan de onrust van Vitesse. Zij speelde een hoofdrol in de neergeschreven saga. Bal houdt zich moeiteloos staande tussen de somtijds overdreven mannelijke ego’s van bestuurders, voetballers en journalisten.

Esther Bal laveert subtiel doorheen de stormen, immer ten diensten van haar eerste en laatste grote minnaar: Vitesse Arnhem. Vrouw van de club. Ze is verantwoordelijk voor de communicatie. We zijn het erover eens, de dienende maar strategische rol van de woordvoerder is ondankbaar.

De druk van de media doorstaan, tegenslag beheren en de euforie van de overwinning sturen is niet altijd even gemakkelijk. Het ondergaan van de emoties van spelers en trainers en toch, wars van zoveel menselijkheid, een eigen beleidslijn invullen, vergt emotionele intelligentie en kracht.

Esther Bal heeft het na vijftien jaar allemaal al eens meegemaakt. Financiële problemen, overnames uit Oosten, sportieve tegenslagen en ontevreden spelers. Het kinderspel voor haar. Ervaring is in alle vakken een meerwaarde. In voetbal is het een voorwaarde.
De goedlachse vrouw houdt oprecht van voetbal. Liefde voor het mooiste spel ter wereld overwint alles. Ze oefent geen vak uit, ze leeft. Vaak kom ik collega’s tegen van andere clubs. Binnen afzienbare tijd werken ze voor een internationale hotelketen of een of andere financiële instelling. Zij kouten over merk- en marktpositionering. Passanten.

Mevrouw Bal zal altijd voor Vitesse werken, tenzij Vitesse voor de zoveelste maal overgenomen wordt door de zoveelste exotische miljardair. Voetbal is als het leven. Vergankelijk. Het kan snel gaan. We wisselen herkenbare anekdotes uit aan de rand van de zonnige en haast volmaakte oefenvelden van het Al Zayed Sport City sportcomplex in Abu Dhabi. We praten over de steeds harder wordende media, de bazen, de spelers en trainers.

We staan letterlijk tussen de oefenvelden van onze clubs. Links Vitesse Arnhem, rechts Royal Sporting Club Anderlecht. Verderop VFL Wolfsburg en Hamburg SV. Esther Bal heeft een crisis te bezweren.

Een van hun spelers, de Israëliër Dan Mori, mocht Abu Dhabi niet in. De Verenigde Arabische Emiraten erkennen de staat Israël niet. De zaak wordt vanzelfsprekend door de politieke wereld opgepikt. Politici halen voorpagina’s dankzij de tweede oudste voetbalclub van Nederland. Voetbal verkoopt. De joodse journaliste Esther Voet heeft haar eigen mening over de affaire en wordt languit in de Nederlandse media opgevoerd.

Onder een van die stukken staat de verkeerde foto. De afbeelding van Esther Bal. Esther Voet-Bal. Alsof het zo moest zijn. Het is gezellig keuvelen aan de rand van het veld.
John van den Brom, ex-Vitesse, en inmiddels trainer van RSCA roept plots vanop het oefenveld. “David, ga die ballen even halen.” Woordvoerder of ballenraper? Ik veer recht. Voor de club doen we alles. Esther glimlacht.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht.