Estafette: De patroonheilige van de lekke banden

We schrijven de laatste zondag van januari. Lembeek viert feest. Maar dat wist ik toen nog niet. Dat ik die dag drie keer lek zou rijden evenmin. Het was bezwaarlijk warm te noemen. Maar het was droog en te zacht voor de tijd van het jaar. Tijd om het broekvet nog eens boven te halen.

Het was van september geleden dat mijn koersfiets de blote buitenlucht nog had gevoeld. Maar die dag zou het nog eens gebeuren. Met twee vrienden trok ik erop uit voor een tochtje langs het kanaal. Tot aan de sluis van Ittre en terug. Vijftig kilometer. Nog niet zelfs. Om onze benen uit hun winterslaap wekken. Net voorbij Halle reed ik een eerste keer lek. Te enthousiast van een stoeprand gewipt. De kou bemoeilijkte de fijne motoriek, maar met verkleumde vingers en vereende krachten voorzagen we mijn achterwiel van een nieuwe binnenband. Wij verder naar Ittre.

De wind blies in ons nadeel, maar dat veranderde van zodra we rechtsomkeer maakten aan de sluis. De pret begon. Ons minipeloton reed plots moeiteloos tien kilometer per uur sneller. Maar de pret leek van korte duur. Het was zacht beginnen te regenen. Met Vlaanderen terug in zicht begaf mijn achterwiel het opnieuw. Geen klapband deze keer, maar een trage leegloper. Behalve mijn kompanen hoorde niemand langs het kanaal mijn dondervloek. De band was snel gewisseld. De techniek zat nog fris in de vingers. Wij verder, terug naar Brussel.

Geen vijfhonderd meter verder, met de Vlaams-Waalse gewestgrens net achter ons, liet mijn achterwiel me voor een derde keer in de steek. Dat mijn stalen ros een technische keuring nodig heeft is ondertussen duidelijk. Nog eens een nieuwe binnenband steken had geen zin meer. Ik besloot mijn vrienden te laten rijden. Ik zou wachten in een café in de buurt. Een van hen zou me later komen ophalen met de wagen.

En zo kwam het dat ik op zondagnamiddag op café belandde in Lembeek, een deelgemeente van Halle. Zo desolaat het kanaal was, zo bruiste het van het leven in café Belle Vue. De bruine kroeg zat afgeladen vol met mannen in deftige pakken gemaakt van groene stof, vergulde knopen en een bijhorende kepie. De ene mannenborst was al rijkelijker met medailles gedecoreerd dan de ander. En het bier ging rond. Het was gezellig en lekker volks. Patron André begroette deze gestrande wielertoerist vriendelijk. Een heer met een kepie en een fijn getrimde snor kwam langs me staan. Hij bestelde een pint en voor de rest van zijn piekfijn uitgedoste vrienden ook iets. Hij stelde zich voor als de porte-drapeau van het gezelschap. De trots stond op zijn gezicht te lezen. Hij vertelde hoe hij al 25 jaar de vlag draagt van de soldatenclub Congo in Lembeek. De vaandeldrager stelde me voor aan zijn kapitein-commandant Jan Neef. “Vandaag vieren we de heilige Sint-Veroon.” Van Neef begreep ik dat iedere laatste zondag van januari een mis wordt opgedragen voor de hun patroonheilige. Sint-Veroon verhuisde in de Middeleeuwen van Frankrijk naar Lembeek en beschermde zijn parochie van de pest. Zo had ik het tussen al dat bier toch begrepen. Na zijn dood werd er een regiment opgericht om zijn relieken te beschermen. U raadt het: de soldaten van de Congo, genoemd naar een gehucht van Lembeek. En die soldaten hadden gemakkelijk de weg van de kerk naar de toog gevonden.

De porte-drapeau gaf een rondje. Zijn zoon was net verkozen tot prins carnaval in Halle. Een grote eer in de streek. Dat verraadden de tranen in zijn ogen. Hij entertainde me met verhalen over de Paasprocessie op tweede paasdag en liet me zijn beeltenis zien op de officiële poster.

Ik onderging het met een glimlach en een nat achterwerk. Ondertussen zag het gitzwart buiten. Het regende oude wijven toen mijn kameraad kwam aangereden. Ik dankte de heilige Sint-Veroon en zijn soldaten om het lange wachten aangenaam te maken, nam afscheid van de porte-drapeau en hing mijn fiets aan de porte-bagage. Ik stop graag nog eens in Lembeek. Ook zonder lekke band.

Bram Van de Velde (@bram_vandevelde op Twitter) is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter