Estafette: De stamvader verdient een standbeeld

Charles Roos is een held. Roos was de eerste voorzitter van paars-wit. De eerste die een voetbalclub wilde oprichten in het volkse dorp Anderlecht.

Hij had die dag samen met enkele vrienden afgesproken in hun stamcafé, de Concordia in de Rue d’Aumale. Met achttien waren ze, de jonge voetballiefhebbers. Zwètte pansj en Farobier. De jonge wolven bespraken, vol vuur, de overwinning van Léopold Ukkel tegen Queen’s Park Rangers, die grote voetbalclub uit Londen, Engeland, bakermat van het moderne voetbal.

Het heftige debat gaf aanleiding tot de oprichting van Sporting Club Anderlecht, de eerste officiële naam. Jaren later kwam daar ‘Royal’ bij. Op die zonnige 27 mei 1908 veranderde alles. Paars en wit werden gekozen als clubkleuren. De ene beweert dat de kleuren van de katholieke godsdienst aan de grondslag liggen van die keuze, de andere stelt dat de kleuren geïnspireerd zijn op het kleed van Prinses Elisabeth. Dat kleed paste bij de paars en witte orchideeën die haar koets versierden op de jaarlijkse bloemencorso van de gemeente. We hopen dat de tweede uitleg de juiste is.

De eerste wedstrijden werden gespeeld op een akker in Scheut, links van het kerkhof. Lidmaatschap kostte 3 volledige Belgische franken. De eerste secretaris van de club, Michel Hames, zorgde voor de noodzakelijke aankoop van een bal – elke speler moest een bijdrage leveren – en zowaar een… springschans. De eerste leden van de club waren redelijk bemiddeld. De meesten hadden al een sportbroekje en een trui in hun bezit. De eerste wedstrijd werd gewonnen. De tegenstander, het Institut Saint-Georges, werd met drie doelpunten verschil verslagen. 11-8. Vanaf dat eerste jaar kwamen we aanvallend sterk voor de dag. SC Anderlecht had al duizend goals gescoord voor het einde van het jaar.

Van tactiek was destijds geen sprake. Naar verluidt werd er geschopt en gestampt naar alles wat bewoog. Men wist gewoonweg niet beter, maar met een gemiddelde van tien doelpunten per wedstrijd nam de populariteit van deze nieuwe sport toe in de gemeente Anderlecht.

In dat eerste seizoen werd uitsluitend vriendschappelijk gespeeld. Pas na zeven wedstrijden werd voor het eerst verloren. Met 1-0 van Ukkel Sport. Een jaar na de oprichting sloot Sporting Anderlecht zich aan bij de Belgische Voetbalbond. De ploeg speelde onmiddellijk in competitie in derde klasse, destijds een provinciale reeks. Die eerste officiële ploeg bestond uit veel spelers van concurrent Union Sint-Gillis uit Vorst. Zij waren danig onder de indruk van het spel van Sporting.

Na twee jaar verhuisde de club naar een nieuw speelveld aan de Verheydenstraat (vandaag Demosthesstraat) dankzij een gevoelige financiële injectie van tienduizend frank. In die tijd een fortuin. De eerste mecenas van Anderlecht was helemaal gek van voetbal en van zijn club. RSCA heeft veel aan Emile Versé te danken. Hij zorgde voor de eerste kapitaalsinjectie van de club.

De eerste wedstrijd van het eerste officiële seizoen werd met 1-0 verloren van Merlo maar paars-wit eindigde op een mooie derde plaats, wat Sporting Anderlecht toeliet te promoveren naar de tweede provinciale reeks. Daarboven stonden enkel nog twee nationale divisies: bevordering en eerste klasse. Vandaag, meer dan één eeuw later en drieëndertig landstitels verder, is Royal Sporting Club Anderlecht de grootste club van stad en land. Charles Roos verdient een huizenhoog standbeeld.

David Steegen is persverantwoordelijke van RSC Anderlecht