Estafette: Désiré ‘Dis’ Keteleer (1920-1970)

Oktober 2010. Heel wat oud-renners waaronder Tony Gakens, Guido Van Calster en Eddy Schepers verzamelen voor de boekpresentatie van 100 jaar Cureghem Sportif: de dwangarbeiders van de weg in het Hagelandse Korbeek-Lo. Ooit waren ze aangesloten bij de Brusselse club. Aan het einde van de jaren 1980 had Cureghem Sportif zelfs een clublokaal in Tienen. Vandaag is het nog steeds de enige club in Brussel waarbij renners zich kunnen aansluiten.

Heel wat grote renners genoten hun opleiding bij de eeuweling uit de Anderlechtse volkswijk. Een van hen is Désiré Keteleer. Désiré – Dis voor de vrienden – ziet in 1920 het levenslicht. Net voor de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, maakt hij zijn opwachting in het peloton. Bij de juniores wordt hij meteen derde op het Belgisch Kampioenschap.

Tijdens de oorlog wordt de familie Keteleer niet gespaard. “Dis’ moeder komt om tijdens het bombardement van het Rad,” vertelt Lucien Acou, de schoonvader van Eddy Merckx, in 100 jaar Cureghem Sportif. “Toen het Rad werd aangevallen door de Duitse luchtmacht, vluchtte Dis’ moeder het huis uit. Ze bedacht zich en keerde terug om geld te halen. Net toen viel er een bom op hun huis.”

Keteleer zelf werkt bij een Brusselse bandenfabrikant, maar wordt profrenner in 1942. Hij wint meteen enkele koersen in eigen land. Een jaar later laat hij zijn talent zien in het klassieke werk: hij wordt derde in de Waalse Pijl. Vanaf 1945 stapelen de overwinningen en de ereplaatsen zich op. In 1946 wint hij de Waalse Pijl en later wordt hij tweede in de Ronde van Vlaanderen en in Gent-Wevelgem.

Ook in rittenwedstrijden trekt Dis zijn plan. Zo wint hij etappes in de Rondes van Zwitserland, Nederland, België en Duitsland. In 1947 schrijft hij de allereerste Ronde van Romandië op zijn naam. Aan het palmares van de zware rittenkoers in Zwitersland worden later namen als Bartali, Merckx, Zoetemelk, Hinault en recentelijk nog Wiggins en Froome toegevoegd.

Naast individuele successen, kan Keteleer zich als geen ander wegcijferen voor zijn ploegmaats. En dat zijn niet de minsten. Vanaf 1949 rijdt Dis voor Bianchi, samen met driemalig Tourwinnaar Louison Bobet, Raymond Impanis en il campionissimo zelf: de grote Fausto Coppi. De orders die Keteleer bij Bianchi krijgt, zijn duidelijk: Coppi afzetten aan de voet van de laatste klim. Met succes: met Keteleer als meesterknecht wint Coppi drie keer de Ronde van Italië.

In 1949 wordt de Tour de France nog in landenteams gereden. Keteleer wordt geselecteerd voor het Belgische team, samen met onder andere Briek Schotte, Stan Ockers en Rik Van Steenbergen. Etappe 15 is een 215 kilometer lange rit tussen Marseille en Cannes. Een kopgroep van acht krijgt van het peloton een vrijgeleide van meer dan twaalf minuten. De winnaar zit vooraan. Op de brede boulevard in Cannes zet Keteleer zich van ver op kop. Hij trekt en sleurt als een bezetene aan zijn stuur, zijn sterke benen maalt hij zo snel als hij kan rond. Hij duwt als eerste zijn fiets over de streep.

Wanneer Coppi op wielerpensioen gaat, wordt Keteleer knecht van de latere wielercommentator Fred De Bruyne. Vooral in het klassieke werk staat Keteleer hem bij, zoals in Luik-Bastenaken-Luik, een wedstrijd die De Bruyne drie keer op zijn naam schrijft.
In 1961, na een carrière van net geen twintig jaar, hangt Keteleer de fiets aan de haak. Hij verhuist naar het Waalse Rebecq, waar hij samen met zijn vrouw een café openhoudt. Keteleer overlijdt in 1970, amper vijftig jaar oud geworden. De vergaderzaal van de wielerpiste even verderop draagt nog altijd zijn naam.

Ken Lambeets is BDW-eindredacteur en is zowel actief als passief sporter.