Estafette: Een markiezin op skilatten

Van 7 tot en met 23 februari vinden in het Russische Sotsji de Olympische Winterspelen plaats. Traditiegetrouw is er in de aanloop naar de Spelen heel wat discussie over de vraag of politici én atleten wel moeten afzakken naar een gebied waar de mensenrechten worden behandeld als een vodje papier. Daar gaan we het in deze column niet over hebben.

Er nemen dit jaar zeven Belgen deel aan de Spelen. Dat is exact evenveel als aan de Winterspelen van 1964, die plaatsvonden in het Oostenrijkse Innsbruck. De enige Belgische vrouw toen was Patricia du Roy de Blicquy, lid van de Ski Club de Bruxelles. Niet dat wij cijferfetisjisten zijn, maar op dat moment was du Roy de Blicquy de zevende Belgische vrouw ooit die deelnam aan de Olympische Winterspelen. En dat in maar liefst drie verschillende disciplines: de afdaling, de reuzenslalom en de slalom.

Patricia du Roy de Blicquy, die uit een Belgische adellijke familie stamt, maakt kennis met de sneeuw in het Oostenrijkse Sankt Anton. “Mijn ouders stuurden me er acht dagen per jaar op wintersport,” zegt de markiezin in een zeldzaam interview in 2001 in Le Soir.

“De Oostenrijker Ton Spiss was er mijn skileraar en dat was mijn groot geluk. Hij behaalde op de Olympische Winterspelen van 1952 in Oslo de bronzen medaille op de reuzenslalom. Gedurende één uur per dag volgde ik hem zo dicht mogelijk in zijn zog. De passie en de aanleg die ik voor het skiën heb ontwikkeld, is ontstaan door zijn gedrag zo nauwkeurig mogelijk te imiteren.”

Omdat er in België op dat moment geen skifederatie die naam waardig bestond – du Roy de Blicquy is de eerste skister van een ‘plat pays’ die meestrijdt voor de prijzen – is de markiezin aangewezen op de Franse skifederatie. Frankrijk en België stichtten samen een ‘regionaal Frans comité’. Patty-la-glisse leert op die manier veel bij, want Frankrijk domineert aan het begin van de jaren zestig het Alpijns skiën. Zo wordt du Roy de Blicquy een teamgenoot en vriendin van Christine en Marielle Goitschel, twee Franse zussen die samen heel wat olympische en wereldtitels verzamelen. “Veel mensen dachten dat ik de derde van de zussen Goitschel was,” zegt de markiezin daarover.

Beetje bij beetje komt du Roy de Blicquy dichter bij hun niveau. Op de Spelen in Innsbruck levert dat een dertiende plaats op de afdaling op, een zeventiende op de reuzenslalom en een achtste op de slalom. Enkele jaren later, op het hoogtepunt van haar carrière, behoort ze volgens de internationale pers tot de vijf beste skisters ter wereld.

In tussentijd wordt Patricia’s vader, baron Roland du Roy de Blicquy, de eerste voorzitter van Racing for Citadins, een vereniging die skiwedstrijden organiseert voor personen die niet in skigebieden wonen.

Het stichtend congres van deze organisatie vindt in 1963 plaats in Brussel. Tussen de vergaderingen door wordt er geluncht in het Atomium en trakteert Roland op cocktails in de Martini Club.

De belangrijkste vraag die op tafel ligt: wie mag er deelnemen aan de wedstrijden? Het antwoord: skiërs die de voorgaande drie jaren niet hebben gewoond of gewerkt op minder dan 25 kilometer afstand van een skigebied. Sporters die twee jaar voor de wedstrijd voor hun nationale team hebben geskied, of het jaar daarvoor hebben deelgenomen aan trainingen met het nationale team, worden uitgesloten van competitie.
Skiërs uit België, Nederland, Groot-Brittannië en Denemarken moeten niet voldoen aan de laatste twee regels, tenzij het comité beslist dat hun niveau te hoog is. Dat is helaas het geval voor de dochter van de voorzitter. Gelukkig kan ze deelnemen aan de Olympische Winterspelen.

Ken Lambeets is BDW-eindredacteur en sport zowel actief als passief.