Estafette: Een romantische hoogvlieger

Onlangs merkte iemand op dat de diversiteit in mijn sportcolumns ver zoek is. Dat klopt: van de zeven stukken die tot nog toe verschenen, zong er slechts één de lof van een Brusselse sportheldin. Hoog tijd om daar verandering in te brengen.

Anne-Marie Pira wordt op 6 februari 1955 geboren in een Brussels ziekenhuis. Het sportvirus zit in de familie: haar vier broers spelen voetbal, haar vader is scheidsrechter. Zelf zet ze haar eerste atletiekpasjes bij White Star, later maakt ze de overstap naar Racing Brussel. Ontiegelijk vaak spurt ze de trapjes van de tribune van het Drie Lindenstadion in Watermaal-Bosvoorde op, in opdracht van trainer Wilfried Geeroms.

Met succes: Pira behaalt haar eerste Belgische titel in 1975 op de 100 meter horden. Maar haar beste discipline is zonder twijfel het hoogspringen. Nadat ze de Fosbury Flop onder de knie heeft, waardoor ze niet langer met de buik maar met de rug over de lat springt, verbetert ze op achttien maanden tijd haar persoonlijk record met maar liefst 18 centimeter. Met een Belgisch record van 1,88 meter plaatst ze zich voor de Olympische Spelen van Montreal. Grappige anekdote: omdat ze volgens de jury onfatsoenlijke kleren draagt, is Pira dat record bijna kwijt. Haar navel is zichtbaar tijdens de sprong, en daar is de tijdsgeest nog niet rijp voor.

Op de Spelen plaatst Anne-Marie zich voor de finale, waarin ze met 1,84 meter op een verdienstelijke zeventiende plaats eindigt. Die prestatie wordt beloond met de titel van Sportvrouw van het Jaar. “Ach, er was toen nog niet zo veel concurrentie,” zegt de bescheiden Brusselse daarover in 2006 in Le Soir.

Pira heeft bovenal een romantisch idee van de sport: een wedstrijd waarin je je niet amuseert, is geen goede wedstrijd, meent ze.

De universitaire meeting van Turijn in 1977 is een goede wedstrijd. Pira is tot in de vroege uurtjes op stap geweest en weet zelfs niet hoe hoog de lat ligt wanneer ze over 1,92 meter springt: haar beste sprong ooit. Ongelooflijk als je bedenkt dat ze zelf slechts 1,70 meter groot is.
In 1980 kwalificeert Pira zich nog voor de 100 meter horden van de Spelen van Moskou, maar ze reist niet meer af naar de Russische hoofdstad. Wanneer ze een jaar later afstudeert als licentiate in de Lichamelijke Opvoeding, stopt ze met atletiek: met sport komt er geen brood op de plank.
Na haar atletiekcarrière geeft Pira een cursus lichamelijke expressie en relaxatie in een Ukkelse hogeschool en in haar vrije tijd helpt ze een handje op een afdeling palliatieve zorgen in een Etterbeeks ziekenhuis.

Niet enkel in het atletiekstadion is Anne-Marie Pira een romantische hoogvlieger.

BDW-eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten