Estafette: greetings from ...

Ik kom net van de telefoon met Bastien. Bij wijze van opener vroeg ik hem of hij goed aardt in Vorst. Bastien is verhuisd, moet u weten. Maar Vorst is tof. En Bastien zo mogelijk nog toffer. Ik heb er dus een goed oog in, in dat huwelijk. Het antwoord was even kort als voorspelbaar en het kon me eigenlijk ook geen ene moer schelen omdat ik toch al wist wat het was. Alle small talk aan de kant. Ik had van Bastien een oplossing nodig.

Mensen die mij kennen weten dat agenda-management niet mijn sterkste kant is. Dat blijkt ook nu weer. Ik zit met een dubbele boeking. Zaterdag vieren we een verjaardag. Vaderlief heeft gezond en wel de kaap van de 61 gerond. Nu gaan we taart eten en vurig hopen dat de 62 bereiken een gelijkaardig piece van de spreekwoordelijke cake moge wezen. Taart dus. En ook vis. Want moeder heeft een bestelling geplaatst bij een traiteur in Oostende. “Zo moet er niemand koken. En ze nemen de afwas terug mee.” Mij hoor je niet klagen.

Maar die dubbele boeking dus. Ik heb ja gezegd tegen een sightjogging op dezelfde dag als het genoemde verjaardagsfeest. Bij wijze van hobby gids ik nu en dan op een drafje mensen door Brussel. Voor de gegidste een groen, sportief alternatief om de stad te ontdekken. Voor de gids, ik dus, een mooi kruispunt van liefde voor Brussel, liefde voor de loopsport en liefde voor de medemens. Win-win voor alles en iedereen. Maar ik kan dus niet.

Bastien is ook – Nederlandstalige – gids bij Brussels sightjogging. Maar hij kan ook niet, luidde al snel het antwoord. Meer precies: “Ik weet niet of ik dan al terug zal zijn. Ik zit in Engeland.” Goede reden. Case closed. Ik op zoek naar een andere gids.

“Waar in Engeland zit je ergens?”, gaat het gesprek verder. Mijn probleem was niet opgelost. Maar Bastien had wel mijn interesse gewekt. Mijn BSJ-collega prevelde een naam van een stadje waar hij vanochtend zijn trektocht begon. Poole Harbour. En hij twijfelde aan de uitspraak van zijn eindbestemming voor die dag. Toch even polsen wat ‘s mans transportmodus is. “Heb je een wagen gehuurd?’ ‘Neen. Ik loop.”

Ik had het kunnen weten: Bastien had ooit het even maffe als respectabele idee om de langs de rivier de Leie te lopen. Van de bron in het Franse Lisbourg tot de monding in Gent. Goed voor zo’n 202 kilometer. In drie dagen tijd. ‘t Is een Brusselaar, maar ook nog deels West-Vlaming. En die zijn uit stug hout gesneden. Dat verklaart een en ander.

De South West Coast Path is een van Engelands langste wandelpaden. Meer dan 1.000 kilometer wandelwegen in het uiterste zuiden van het Verenigd Koninkrijk, uitgestrekt tussen Poole Harbour en Minehead. En daar hebben ze momenteel dus een loper uit Brussel over de vloer. “Ik heb een klein rugzakje met twee shirts, twee broeken en wat snoeprepen mee,” liet de kersvers Vorstenaar weten. Ik kan het me voorstellen. Een rugzakje vol Mars en Snickers. Een Visa-kaart voor in het geval dat het nodig zou zijn. Een blik op oneindig. En maar draven langsheen adembenemende kliffen en onmetelijke plassen water. Romantiek met een flinke druppel zweet.

Ik heb ook wel eens een sportieve vakantie ondernomen. Maar Bastien geeft er een extra dimensie aan. “En ik heb vandaag vijf en een half uur gelopen.” En wat betekent dat in kilometers, wilde ik graag weten. “Bwa, aan een rustig tempo van negen per uur is dat vijftig kilometer. Minimaal. Mogelijk meer.” Slik.
Om maar te zeggen: straf volk bij Brussels sightjogging. Bastien gidst u met plezier door Brussel-centrum. Als u met superbenen opgestaan bent, dan jaagt hij er graag op een namiddag de hele Groene Wandeling – zo’n zestig kilometer – door.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter