Estafette: Hoera voor de huurfiets

Rogierplein. Ik kijk op mijn horloge. Het is bijna een half uur geleden dat ik een grijs-geel fietsje uit zijn paal aan de Heizel heb geklikt. Ik voel een druppel zweet langs mijn hals naar beneden stromen om later geabsorbeerd te worden door mijn T-shirt. En voor me ligt de Kruidtuinlaan klaar om bedwongen te worden door mezelf en mijn gehuurd, 24 kilogram zwaar rijtuig.

De fietsen van fietsdeelsysteem Villo zijn verre van de lichte berggeitjes waarmee Contador en co de flanken van de Mont Ventoux opdartelen. Maar wie zich met een Villootje een weg baant door Brussel, kan overal en op elk soort fiets uit de voeten.

Zonder te veel reclame te willen maken voor de reclame-exploitant die Villo uitbaat: ik ben fan. Met 25 ontleningen in de maand oktober mag ik van mezelf zeggen dat ik een fervent Villo-gebruiker ben. Van Villo, maar ook van fietsdelen in het algemeen. Ik probeerde de rode fietsjes in Antwerpen ook al eens. Van Antwerpen-Centraal naar het destijds pas geopende Museum Aan de Stroom ging dat toen erg vlot. Of dat aan de fiets of aan het horizontale karakter van de Scheldestad lag, laat ik in het midden. Vorig jaar heb ik ook een half dagje rondgefietst op een Boris Bike in Londen. De Boris Bike, of Barclays Cycle Hire zoals het systeem officieel heet, is een stevige zwarte fiets met opvallend dikke banden, die toch lichter en wendbaarder is dan zijn Brusselse evenknie.

Volgend jaar zet ook Gent de stap. In de lente van 2015 moeten daar de eerste fietsstations in het straatbeeld verschijnen. Daarmee worden de Stroppendragers de vierde stad in het land om huurfietsjes in de straten neer te planten, na Antwerpen met Velo, Namen met Li Bia Velo en onze hoofdstad met Villo. Dat de huurfiets in Gent steeds teruggebracht zal moeten worden naar het station waar de gebruiker hem heeft ontleend is een minpuntje. Toch is het bericht over fietsdelen in Gent het beste wat ik vorige week in de krant las.

Ik gebruik ze privé, maar nog meer professioneel. Radio maken durft nogal een sedentair beroep te zijn. Kranten doornemen, interviews voorbereiden, plaatjes draaien. Neem het van mij aan: je hoeft jezelf er niet voor in het zweet te werken. En ik heb er voor minder weten uitbuiken. Gelukkig valt er buiten de redactiemuren veel te beleven, waardoor ik regelmatig mijn knusse bureaustoel moet verlaten. Het regionale karakter van de zender maakt dat de te bereizen afstanden zelden de tien kilometer overschrijden. Zoals vorige week donderdag.

Afgelopen weekend streek wijnbeurs Megavino neer in Brussel. Ik had daags voor de opening een afspraak voor een kort onderhoud met de organisator. Ik repte me dus naar de Heizel. De MIVB beloofde me, in combinatie van bus en metro, het traject te voltooien in 43 minuten. Maar ik liet de kans niet liggen om tijdens de werkuren wat aan mijn conditie te sleutelen. Ik klikte precies 37 minuten later een fiets in een paaltje en stond even later op tijd – en licht bezweet – voor mijn gast.
Die 37 minuten hebben me wel een halve euro gekost. Villo rekent een kost aan voor verplaatsingen van meer dan 30 minuten. Dat kan een reden zijn om langere afstanden toch met de auto of het openbaar vervoer te doen. Maar ik zie het altijd als een race tegen de tijd. Een tijdrit van Flagey naar – in dit geval – de Heizelpaleizen. Ik heb verloren. Maar het gevoel om met opgepompte quadriceps een interview af te nemen is best die halve euro waard. Villo is zo de best vertegenwoordigde fitnessketen van het gewest. En helemaal niet zo duur als de andere spelers op de markt.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter