Estafette: London Style

Londen is de laatste jaren verslingerd geraakt aan de fiets, zo stelde onze columnist Bram Van De Velde ter plaatse vast. Met de fietslust komen ook enkele nadelen. "Onder fietsers geldt daar inmiddels een ongeschreven regel: de kostprijs van uw fietsslot zal zowat een derde bedragen van de prijs van uw fiets. Een regel die we hier in Brussel ook mogen adopteren."

Andrea wees naar de metalen capsules op straat. “De laatste tijd zie je in deze wijk meer en meer van die dingen. ‘t Is een nieuw soort drugs volgens mij. Iets om te inhaleren.” Het gezicht waarmee hij het zei liet duidelijk zijn misprijzen blijken. Andrea is een Italiaanse kennis die in Londen woont. We waren in Shoreditch, een lekker hippe wijk in Londen. Ik keek naar de grond. Die lag vol met metalen capsules. De junks in kwestie bleken alvast niet de meest discrete. “Ben je zeker?”, vroeg ik. Affirmatief. Honderd procent. Ook toen ik ‘m vertelde dat de capsules volgens mij geen drugs maar perslucht, CO2 eigenlijk, bevatten en dat ze gebruikt worden om snel een fietsband op te pompen, was Andrea nog altijd zeker. Drugs dus.

En ergens heeft hij gelijk: de Londenaar is op enkele jaren tijd ongelofelijk verslingerd aan zijn fiets. Je ziet er nog geen Amsterdamse toestanden, genre filevorming op de fietspaden, maar het begint er naartoe te neigen. Tien jaar geleden zag je de fiets amper. Dat is nu anders. Nooit eerder zaten zoveel Londenaars op de fiets als nu. Volgens tellingen van zo’n jaar geleden telt de stad zo’n 610.000 fietsritten. Daar kunnen we in Brussel enkel jaloers op zijn.

Burgemeester Boris Johnson hoopte al luidop dat de huurfietsen – de Boris bikes – even gewoon zouden worden in het Londens straatbeeld als zwarte taxi’s en rode bussen. Johnson gaat er prat op dat hij de Londenaar heeft leren fietsen. Maar hij werd daarbij gesteund door de economische crisis. Boris en de crisis arriveerden op hetzelfde moment: in 2008. Voor vele Londenaren werd een abonnement op het openbaar vervoer simpelweg te duur. De fiets was het logische alternatief.

Met de stijging van het aantal fietsers, steeg ook het aantal fietsdiefstallen en groeide ook de zwarte markt voor tweewielers. Ook een Brussels fenomeen. De laatste jaren zijn verschillende collega’s van hun trouwe tweewieler beroofd. En onlangs nog, na een middag rondhangen met vrienden in de stad, zocht ik zelf tevergeefs naar mijn stalen ros.

Wie het ooit meemaakte kan zich het gevoel voorstellen van aan te komen bij een kaal hek. Even die twijfel: ik had ‘m toch hier neergezet? En dan de reality check: gestolen. Stevig balen. Ik heb de diefstal van mijn fiets netjes aangegeven bij de politie. Eerder voor de statistieken, dan uit hoop hem ooit nog terug te vinden. Die aangifte kon, tot mijn grote verbazing, per mail. Weliswaar via een belachelijk moeilijk, en niet te onthouden e-mailadres. Maar het zijn wel punten voor de politie in mijn boek.

Even terug naar Londen. Onder fietsers geldt daar inmiddels een ongeschreven regel: de kostprijs van uw fietsslot zal zowat een derde bedragen van de prijs van uw fiets. Een regel die we hier in Brussel ook mogen adopteren.