Estafette: Treuren in uitgesteld relais

Even terug naar 13 juni. De dag waarop het Europees Kampioenschap voetbal dan echt begon, ook voor ons Belgen. Met het duel tegen Italië stond er meteen een topaffiche klaar.

Mijn werkgever had voor de gelegenheid een groot scherm op de redactie geplaatst. Er was chips en alcohol. En een pronostiek. En collega’s die wilden kregen zwart-geel-rode strepen op hun wangen. Feest! Maar niet voor uw dienaar.
U las het al eerder op deze pagina: mijn vriendin komt uit het land van Dante. Italië - België, da’s dagelijkse kost bij ons. Kook jij? Neen, jij. Ga jij de vuilnisbakken buiten zetten? Neen, doe jij maar. Bij ons thuis wint Italië meestal.
Wij zouden de wedstrijd thuis bekijken. Zo gezegd, zo gedaan.

Nu, wij hebben geen televisie. We hebben er simpelweg nooit behoefte aan gehad. Netflix voorziet ons van films en series. Het nieuws bekijken we online als we daar zin in hebben. En de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix volgen kan ook allemaal prima met de livestream van Sporza. Maar koers is geen voetbal, zo zou ik ondervinden.

Mijn warmbloedige vriendin heeft het niet begrepen op Vlaamse sportcommentatoren. Ze becommentariëren te weinig en te zakelijk. Gevolg: de Azzuri-adept naast mij op de sofa volgde de wedstrijd met Fillipo Grassia van de Italiaanse staatsradio in haar oor, zeg maar de Italiaanse tegenhanger van Peter Vandenbempt.

Ik stelde het met de meest Italiaansgezinde aller Vlaamse commentatoren: Filip Joos.
Begon mijn betere helft daar opeens te juichen, terwijl Radja Nainggolan de bal naar een rode collega kaatste. En de buren volgde haar voorbeeld. Vanop straat stegen vreugdekreten op, zonder dat ik daar reden voor zag op mijn computer. Twee minuten later volgde ook op mijn beeldscherm de ontnuchtering, met de goal van Emanuele Giaccherini. De livestream van Sporza kende zowat twee minuten vertraging op het radiocommentaar van Grassia en de beeldbuis van de blijkbaar ook Italiaansgezinde buren. Weg sfeer.

Naarmate de wedstrijd vorderde, stapelde Italië de gele kaarten op. Vier in totaal. ‘Carte ben spese’, herhaalde vrouwlief de commentator in haar hoofdtelefoon. Een Italiaan die een losgebroken Duivel onderuitschoffelt en daar een kaart voor pakt wordt daarvoor gelauwerd.
In minuut 92, op mijn scherm dus minuut 90, verdween na de sfeer ook het laatste sprankeltje hoop, met de goal van Graziano Pelle. Mijn vriendin vroeg zich luidop af welke venijnige boodschap ze naar de WhatsApp-groep van haar Belgische vrienden en familie moest sturen.
Voetbal mag dan wel de belangrijkste bijzaak ter wereld te zijn: verliezen is niet plezant. Verliezen met twee goals verschil is nog minder plezant. Uitgelachen worden door de tegenstrever maakte dat partijtje ronduit frustrerend. Ik hoop dat Italië en België elkaar vanaf nu ontwijken in grote tornooien en kwalificatiewedstrijden. Het omgekeerde zou erg nefast zijn voor onze huisvrede.

En nog een les: juichen of treuren met vertraging is allesbehalve een aanrader. Dat probleem wordt vandaag verholpen. Straks komt de man van de televisie onze nieuwe lichtbak leven geven. De Bruyne en co doen maar beter hun uiterste best om door te stoten naar de achtste finale. Zo heb ik nog wat aan die ultra HD mastodont in mijn salon.

Bram Van de Velde is radiopresentator op BRUZZ en actief vrijetijdssporter