Estafette: Voetbal, koers en taart

Zowel in de keuken als in de woonkamer van mijn grootouders stond zondag de tv op. Want neen, o neen, ze zouden geen seconde missen van Parijs-Roubaix. Maar voordat alle aandacht richting de koers ging, verlegde mijn opa het gesprek eerst nog even naar die andere nationale sport: “In de krant geven ze in het groot dat Kums een penalty gemist heeft. Maar niemand zegt dat Butelle hem gestopt heeft.”

Mijn grootvader stond op het punt een brief te schrijven aan de krantenredactie. De titelkeuze deed de doelman van Club Brugge oneer aan. U moet weten: mijn grootvader was zelf nog jaren het sluitstuk bij Gavere. Hij heeft zelf enkele strafschoppen gestopt. Toen de dieren nog spraken. Ik probeerde hem nog uit te leggen dat slecht nieuws nu eenmaal beter verkoopt dan goed nieuws. Zo heb ik het ooit nog op de journalistenschool geleerd. Maar ik denk dat mijn argument in dovemansoren terecht is gekomen.

De wedstrijd Club Brugge - AA Gent, in play-off 1 van afgelopen weekend, was voor mijn opa een emotionele derby. Opa woont in Oudenaarde, op een boogscheut dus van de Gentse Ghelamco-arena. Maar in wezen is hij een uitgeweken West-Vlaming. Het sporthart van mijn grootvader kleurt diep blauw-zwart. Ik heb het nooit anders geweten. Al is het geen blinde liefde. “De laatste match die ik van Club zag, was ronduit belabberd. Zo verdienen ze het niet om kampioen te worden.”
Tot zover het voetbal. Tijd voor koers. En voor taart.

“Het is te hopen dat mijn koffie goed is,” piekerde mijn oma. “En als ie niet goed is, dan drinken we ‘m toch. Omdat jij ‘m gezet hebt.” repliceerde ik in gedachten. Maar hij was goed. Net als de taart. En net als de koers. Met nog honderd kilometer te rijden, was de wedstrijdsituatie als volgt: mijn vriendin had onze jongste op haar schoot. Mijn vader deelde zijn taart met onze oudste. Mijn moeder zei dat mijn vader het slabbetje was vergeten. Mijn grootvader vond dat zijn oudste achterkleinzoon zonder slabbetje ook best een propere eter was. Mijn grootmoeder was toch niet zo zeker of de koffie nu goed was. En ik liet me bijpraten door mijn koersgekke broer. Tom Boonen, zijn lieveling, zat in een groepje vooraan, met Sep Vanmarcke. En Cancellara dokkerde met Sagan en de rest op een dikke minuut van de kopgroep. Een uitstekende situatie voor deze koersminnende Belgische familie.

Terug naar voetbal. Dik keer niet in de kranten met opa, maar met zoonlief in de tuin. Er paalt een aardig lapje grond aan het gezellig huisje van mijn grootouders. Meer dan twintig jaar geleden speelden ik en mijn broers er ‘potteke stamp’ – soms met mijn grootvader in doel. Nu stond mijn zoon hetzelfde te doen. Ik savoureerde het moment. Even, tot mijn zoon besloot dat het tijd was om de kippen kersouwtjes te voederen. Hij plukte er ook enkele voor zijn moeder.

Weer koers. Toch voor de meerderheid van de familie. Vrouwlief had oude fotoboeken gevonden en vergeleek liever mijn babyface met dat van onze zoon. De rest vergeleek de tred van Sep Vanmarcke op de kasseien van Carrefour de l’Arbre met die van de andere renners. Hij deed het zo gemakkelijk lijken. Zelfs mijn broer, een grote Boonen-fan, vuurde Sep aan. Als het Tom niet zou worden, dan met veel plezier Sep.

De laatste drie kilometer gierde de spanning door het salon. Mijn hart deed bijna de knopen van mijn hemd springen. Mijn broer trappelde ter plaatse, alsof hij Boonen wilde helpen om als eerste de piste van Roubaix op te draaien. Mijn vriendin vond het kostelijk om te zien. Haar familie is zot van cultuur en is allergisch aan sport. Wij zijn zowat het tegenovergestelde.

Australiër Hayman verloste ons uit ons lijden en sloeg ook onze droom, een vijfde overwinning voor Boonen in Roubaix, aan diggelen. Ik gaf mijn broer een stevige knuffel.

Tijd voor voetbal. Mijn zoon zat al vijftien kilometer lang aan mijn broekspijp te trekken om weer de tuin in te gaan. “Goed, we gaan een balletje trappen,” dacht ik. “Maar over enkele jaren nemen papa en de nonkel je mee naar de piste in Roubaix. En als je flink groeit, dan pas je binnen de kortste keren op de koersfiets van mama.”

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter