Estafette: Winterlopers zijn een ras apart

Brussel kent twee loopgolven. Je kan er zowat je horloge op juist zetten. De eerste komt op gang begin maart. De tweede in het midden van de zomer. Niet onlogisch. Een klassiek loopschema prepareert je namelijk in twaalf weken tot een conditioneel hoogtepunt.

Hoogtepunt nummer één valt in de hoofdstad steevast op de laatste zondag van mei, met de 20 kilometer door Brussel. Golf nummer twee is iets kleiner, zwelt aan vanaf augustus en spatte dit jaar uit elkaar toen op 6 oktober 14.000 lopers de halve of hele marathon afhaspelden. In aanloop naar die evenementen stijgen lopersaantallen exponentieel en de Brusselse parken kleuren flitsend groen, geel, roze of blauw door de ontelbare technical T-shirts en bijpassende, blitse schoenen.

Ondertussen zijn we al vergeten dat de Keniaan Samson Bungei dit jaar als eerste de Grote Markt kwam opgestoven na 42 kilometer strijd met zijn landgenoot Joash Mutai. En al blijven de parken populair bij kilometermalend Brussel, de grote pieken hebben we voor dit jaar weer gehad. De – excusez-moi le mot – gelegenheidsloper die zijn jaarlijkse sportieve huzarenstukje in mei of oktober uit zijn lijf heeft geperst is aan zijn winterslaap begonnen.

Deze jongen laat beide golven aan zich voorbijgaan. Als de parken geuren naar loperszweet en tijgerbalsem, zal je mij er niet gauw zien. Ik kom pas tot mijn recht als de laatste affiche van de marathon uit het straatbeeld is verdwenen. Mijn piek begint bij de eerste sneeuw. Mijn outfit bestaat uit drie lagen. Een absorberende, een thermische en een winddichte. En mijn podcast is het geritsel van herfstbladeren of knisperende sneeuw onder mijn zool.

Winterlopers zijn een ras apart. Maar het is een soort dat in onze hoofdstad steeds beter gedijt. Ik zie meer en meer collega’s die zich niet laten afschrikken door wind, nattigheid, kou of duisternis. Terecht. In lopersmiddens circuleert al langer dan vandaag de boutade dat er geen slecht weer bestaat. Enkel slechte kledij.

Het is trouwens een bont allegaartje. Winterlopers zijn er in soorten en maten. Zowel inzake ambitie als vestimentair. De ene loopt om kerstcalorieën te verbranden. De ander legt nu de basis van wat in 2014 een topzomer moet worden. De ene zweert bij een strakke looptight om de kuiten, al dan niet met fluorescerende elementen. De andere loopt een winter lang in een short maar kan niet zonder zijn muts of oorwarmers. Ik zie het meisjes vaak graag in groep doen. Voor de veiligheid en/of voor de babbel. Anderen zoeken liever de eenzaamheid op. Let maar eens op als je er eentje ziet.

Een ding kennen ze allemaal: het ‘ikke lekker wel’-gevoel. Het is een genot weer en wind te trotseren terwijl de medemens zich haast om warm en droog te zitten of zelfs weigert om überhaupt een voet buiten te zetten. Erop uittrekken in strijd met de elementen smeedt een band. Lopen doorheen een regenbui. Of als het stenen uit de grond vriest. Daar draaien wij onze hand niet voor om. De bedenkelijke blikken van chauffeurs die hun autolichten zien reflecteren op ons tenue. Mensen die ons van achter hun venster blijven nastaren als we in hun gezichtsveld opdoemen. Dat is net deel van de fun. Een groot deel als je het mij vraagt. Die verbaasde ‘gij zijt niet goed wijs’-blik motiveert en maakt dat ik na een douche al uitkijk naar de volgende afspraak.

Over afspraak gesproken. Wie zelf zijn winterbenen wil testen: we zien elkaar op 22 december voor de 5 of 10km Gaston Roelants in het park van Laken. Het parcours is niet van de poes. En ik heb in het verleden meermaals geluk gehad dat ik niet in de EHBO-tent belandde na een glibberige glijpartij.

Voor wie het liever wat vlakker en feestelijker heeft en echt kerstcalorieën wil verbranden is er de Manneken-Pis Corrida op 26 december. Start aan het Spanjeplein en finish te midden van het kerstgedruis op het Sint-Kathelijneplein. Extra endorfine voor extra Winterpret.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter